d'evrim

//
.
.
.

ne
zaman
tapýnsam
aþk’a, ateþe
adý gül, tadý kül
dikensi bir kývamda
kusuyorum, susuyorum
sudan açlýðýma insanlýðýmýn

ne
zaman
tutuþsam
dudaksansam
bakireleðine ateþin
inadýna musonlaþýyor
çýralaþamadan bedenim
yutkundukça boðuluyor ecelim

ah
anam,
vah babam
ve en çok ta siz
sevgisiz, sevgililerim
resmettiðiniz cennetinize
hiç, hiç benzemiyor bu dünya
bütün renkler dilsiz, diller dinsiz

su
toprak,
ateþ, insan
çöller, denizler
nasýl da üþüyorlar
evrimleþmek ki yetmiyor
devrimleþmek inan þart oldu
elzem oldu ah sevmek, seviþmek..

.
.
.
//



ilhanaþýcýocakikibinyirmiüç








Sosyal Medyada Paylaşın: