TUTKULU GÖZLER

þimdi herþey seninle baþlýyor
unutamadýðýn herþeye dair ne varsa ya sýzlýyor
ya da umutlanýyor
þimdi derler geçmiþin geleceðine neyin nutuðunu atar
kalp bu ya neye atacaðýný bilmeden atar

sevmeyi hissedebildiðim senin koynun
kokunu hissettiðim dudaklarýmý deðdirdiðim boynun
kim bilirdiki yerim isyan bir bir dökülen deprem

bir aþkýn meyesiydik
bu olurun neþesiydik
kimse demesin hayýr yoktur diye
bunlarý ancak bilen bilene

herþey bitiyor diyorum
sonra bir bakýyorum
yanýna koþuyorum

neyin hikmeti nelerin hizmeti
bilemedim yerimde durdum
sadece sürprizlere
bakýp bakýp duruyorum

koþmayý býrak derken
kalbim neye mahkumken
anlam veremediðim
tuhaf duygularda kalbolduðumu
hissettim

kim bilir kalbim bana çektirdiði eziyeti
içimde ama yakýyor bir yandan

uzaklaþan saçma aþkýn içinden
þu kaçýp gidene bak
ne eziyet ne taravmadan
kaçmanýn bedeli
kaç kuruþ diye saçmýyorum

hesapsýz onca þey varken
neyi nedene anlatmak
boþ geliyor
artýk bitenler yokken
var eden zincir kuyu var

tutkulu gözlerden uzak olmak
olsa gerek
bunca yaþananlar
o gözlerin esiri olup
bilinmezlik mahkumiyetindeymiþim

þimdi geçti demek
kitabýn ilk sayfasýný okumadan
þap diye kapattýðýn demek

tutkulu gözler acýttýn
kanattýn
bense sevmeyi bildim
haylada severken
yaþamayý bilmek zor deðil

güçlendim daha da güçlendim
ve ben kazandým
kazanacaklarým ve hakkettiklerim
kadar

kaybedenler üzülsün
kendine yazýk edenler

Baharýmsý

Sosyal Medyada Paylaşın: