Ocak
“Zemheri ayazdý” derdi babam,
Yoksul bir odanýn ortasýna
Ýlk düþtüðünde sesim;
On ikisiydi ocaðýn sanýrým...
Sonra eklerdi:
“Aylardan, ocak ayýydý sanýrým…”
Üþümüþ müydüm, bilmiyorum
Ne de olsa, zemheri bir geceydi
Ki zemheri gecelerin
Dîni imâný olmaz
Kýþ dendi mi üþümek gelir aklýma
Hele de kara kýþ dendi mi, ayaz bir cümle,
Geçip oturur yüreðimin ortasýna
Donmak,
An meselesidir.
Bu yüzden sevmiyorum kýþ aylarýný
En çok da, ocak ayýný
Ocak ki, baþlangýcýdýr varlýðýmýn
Ocak ki;
Ölüm yýldönümüdür aþkýn
Nur içinde yatsýn.
Aþk demiþken
Lâl durmanýn bi anlamý yok.
Haykýrmak gerek düþtüðüm sessizliði
Sessizliðim ki;
Anavatanýdýr alnýmdaki çizginin
Ama bir kez silmekle de bu çizgiyi
Kýyamet kopmaz.
Uzatýn þu silgiyi bana..
Uzaktan sevmelerle besledim hep
“Aç açýn halinden anlar” misali.
Gözlerini yüreðime dikmiþ,
Uzaklarýn aþk cümlelerini.
Belki de bu yüzden çok sevdim
Tüm üþümelerime raðmen
Kuþlarýn müjdeci cývýltýlarýný..
Oysa aþk
Yek Tanrý korkulu odamýn,
Sabaha çýkmayan hayalleriydi.
Onun için sevemedim hiç
Ocaktan hemen sonra gelen þubatýn,
On dördüncü günlerini..
Þimdi, daðýlalým lütfen!
Kalabalýk yapmak yasak!
Perdelerini kapatmak istiyorum,
Bu yorgun sahnenin.
Çünkü sahnenin gerisinde,
Tarihini sakladýðým bir günün
Kederi beklemekte...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.