Tükenmek nedir bilmeyen bir hasret içinde, Ne sen eski sen sevgilim nede ben eski ben, Her ne kadar yüreðim senden yana olsada, Kan gölüne dönmüþ baðrý simemde boðulsamda, Ayrýlýða þartlanmýþ kahrolasý sol yaným asla der, Ýkiye böler esaretinin prangalarýyla çürümeye mahküm beni, Çaresiz limansýz bir gemi misali mechule yol almaktayým...
Her ne kadar dört mevsim avazým çýkana kadar, Dün gibi seni sevdiðimi haykýrmak istesem de, Çaresiz aklýma düþen yaptýklarýn beni deliye döndürüyor, Hangi yaban elde neler ettiðini görmeden sesini duymadan, Ellerim avuçlarýnda olmadan her bir ýssýz anýmda, Sen vefasýzý satýrlara döker iken sorarým kendime, Acaba o þimdi kiminle ne eyler bende onun aklýndamýyým derim...
Her bir anýmda çýkmazlarý yaþar iken ben, Bir an olsun sen olan bitenleri unuttup çareler arýyormusun, Her kapýn çalýþýnda benim gibi seninde yüreðin acýyormu, Hüzünlü bir þarký eþliðinde yaþlý gözlere boyun eðmiþ kirpiklerle, Oturuyormusun buðulu bir cam kenarýna, Benim seni baþkalarýna benzettiðim gibi, Sende baþkalarýný bana benzetiyormusun yýllar sonra neyin hesabýndasýn...
Söylemiþtim sana artýk geri dönüþü olmayan bir yoldayým, Her ne kadar gece ayrý gündüz ayrý eksikliðini his etsemde, Özleminin harýyla sevdanýn koruyla alev alev yansamda, Yaþanmýþ o güzel anlarý mazi bahçeme güneþ saydým, Bir birimizi yabancý saydýk terimizi tenlerimize haram kýldýk, Artýk ne sen dönebilirmiyim diyebilirsin nede ben gel diyebilirim, Son kez bir birimize seni seviyorum deyip unutalým yaþanmýþlýðý...!