Mekke Fethinin Azameti Karşında

Mekke Fethin Azameti Karþýsýnda

Elbette onlar azýn azý,
Dinlemiyorlardý ilâhi ikazý.
Küfrün baþý, en insafsýzý,
Resule en fazla nefret göstereni.
Yerlere batsýn asýlsýz boþ dava.

Sýnanmadan,
Kurtulacaklarýný sandýlar.
O azgýn þeytan önünde,
Ýnkarý ölçü ediniyorlardý,
Þirkin bataklýðýnda,
Böbürlenen babalar.

Biri,
Ûtbete bin Þeybe,
Diðeri,Velid bin Mûðýre.
Lât ve Menâtýn önünde,
Bunlar deðil mi? Eðilenler.
Kibirlenerek,
Yanlarýný eðip bükenler.

Ölürcesine yalvardýklarý,
Putlarýn yanýnda,
Kurulmuþ panayýrlar.

Köle olarak satýlan insanlar,
Fuhuþ yapýlan bayraklý çadýrlar.

Ýþte nankörlüðün cürmü,
Göðüslerdeki gözler kör,
En derin sapýklýk bu,
Apacýk hüsran.

Ey gören gözleri olanlar!
Allah,
Bu burunlarý, yere sürter.

‘’Allahýn kudretinden,
Ancak kafirler þüphe eder’’.
Hiç bir þey O’na gizli kalmaz.
Allah sözün doðrusunu söyler:
‘’Allah gerçeði hak olmasa,
Bu þüphe,
Sizin içinizde dolaþýr durur mu?

Müþriklerden daha sapýk kim vardýr’’.
Yüreklerinde,
Küfre muhabbet besleyenler.
Gizlediklerine piþman olacaklar.
Allahý öðrenmemiþ bir yürek.
Cenneti tasavvur edemiyecek.

Gönlünü, neye kaptýrmýþsa þaþarým.
Sevgi güllerini, yolan eller kurusun.
O yüzler harap olsun, Allahým.
Her ne zaman,
Azgýnlýk ve gurur çarpýþtýysa,
Hakkýn önünde diz çökmüþtür.

Kiralýk kafalar ne söylerse söylesin.
Ürken ve kaçan müþrikler,
Yaþamakta haklý deðildi.
Cahiliyye þirki yere gömülürken.
Küfrün rengine boyanmýþ,
Ýnatçý zulmün suratý,
Boyun eðmiþti artýk.
Ne kadar da þaþýrtýcý.
Kaderin sinyalleri...


Fethin azameti karþýsýnda,
Müþrikler evlere kapandýlar.
Siyahlara bürünerek aðladýlar.
Bu zafer, onlarýn yüreðine indi.
Ebu Süfyan,
Savaþ açanlarýn baþý öncüsü iken.
O gün, durumu garipti gerçekten.
Cihan peygamberini,
Yenilmiþ, durumda karþýlýyorlardý.
Ýki cihan güneþi efendimiz.
Mekke ehline,
Teselli dolu bakýþlarla baktý.
Semavi risalet ve nübüvvetiyle,
Sevgi dolu nutkuyla, seslendi.
Bu, kalblere ýþýk tutan,
Sevgisinin ümmetine tezahürüydü.

Ne mutlu o kimseye ki,
O Resule uyar.

Hz. Bilâl,
Gür sesiyle,
Haykýrýyordu,
Mekke de,
Kâbe’nin damýnda.

Bu ezan sesleri,
Tekbir sedalarýyla gürlerdi,
Beytullah’ýn üzerinde.

Yüce göklere yükseliyor,
Arza yayýlýyordu.

Ýslam nurunu parlatan,
Küfrün sesini susturan,
Kahraman Mücahitler,
Ubudiyet zirvesinde durup,
Vahdet potasýnda eridiler.

Bu sevdalý gönüllerde,
Cihan büyüklüðünde,
Alevlendi zafer ruhu.

Bu Sevdalý yüreklerde,
Yaþlar boþandý, o gün.

Putperestlerin,
Yürekleri acý çeksede,
Çirkin cahiliye artýklarý,
Toplanýp çöp sepetine atýlýyordu.

Hak nurun sinyalleri,
Hiradan,
Halk kitlelerine
Dalga dalga iniyordu.


Allahýn dini,
Kuþluk gibi apaydýn.
Þükür dolu,
Gönüllerde dalgalanýyor.

Ýþte bu,
Nübüvvet güneþidir ki,
Ýnsanlýk ondan haz alýyor.

Yeniden doðacak, mutlu umutlar.
Ýslam rahmete çaðýrýyor.
Samimi çaðrý yetecek.

Sözlerin gönüle en hoþ olanýyla,
Allahýn kelamýyla.

Usanma bilmeyen gayretle,
Kalplere kafalara yerleþecek.

Onu Fýrtýnalar sarsmaz, saptýrmaz.
Bu kul için huzur ve neþedir.
Yüce hedefe varmak için.

‘’O halde doðrularla beraber bulun’’


Ýslam,
Resul ve nebîlerin diliyle,
Tekrarlanmýþ apaydýn din.
Cenab-ý Hakk bunu Rasûlüne,
Rahmet buyurmuþ.

Ýþte dürülüp saklanmýþ,
Sýr ve hikmet bu.

Rabbimin lütfu olan,
Gül kokusu, varlýk nuru,
Caným Peygamberim.

Daima ýþýðýmýz olsun parýldasýn.
Risaletle imanýmýz þahlansýn.

Güzel Rabbimiz,
Nurunu tamamlayacak.
Elbette rahmetiyle buyuracak.
Ey kudretinin enginliðini
Teyid eden Allahým!

Dünyanýn maðrurlarý,
O izzet ve þerefe boyun eðdiler.

Ey günahlarý silen Allahým!
Ýslamý þereflendir.

Ey ayýplarý örten Allahým!
Ýslamý heybetlendir, bereketlendir.
Ey Allahým!
Bu dini öksüz býrakma.


Mekke / 1400H.
Ali Kýlýç Kakiz


Sosyal Medyada Paylaşın: