YENİ HÜZÜNLER DİLERİM (SOKAK)

Eski günlerimin geçtiði sokaklarýn birine düþmüþtü yolum.
Yolum düþtü dediysemde, doðrusu bir þey sanki oraya doðru çekmiþti beni.
O sýralar o sokaða girmemi gerektirecek bir iþim de çýkmamýþtý zira.
Dedim ya nedenini bilemediðim bir þekilde oraya doðru sürüklemiþti beni adýmlarým.
Normalde hýzlý adýmlarla yürüyen ben, o sokaða gelince ilginç bir þekilde yavaþlamýþtým o gün.
Ýstem dýþý geliþen bir þeydi.
Hala nasýl olduðunu düþündüðüm ve çözemediðim, garip bir histi.
Uzun yýllarýmýn geçtiði, hatýralarýmýn çokça olduðu bir sokaktý bu uzun zaman sonra uðradýðým
Aheste adýmlarla ilerlerken ben, sokak konuþuyor gibiydi benimle âdetâ
Her köþesi, her metrekaresi baþka bir þey anlatýyordu bana.
Haykýrýrcasýna.
Anýlar tekrar canlanmýþtý gözümde
Sancýlar saplanmýþtý beynime
Bir hüzün arefesinde
Rabbimin yardýmýyla göðsümde dondurduðum aðrýlarýn buzlarý çözülmüþ, tekrar acý vermeye baþlamýþlardý.
Ama bütün bunlara raðmen
O serzeniþleri, o haykýrýþlarý duymadan
Dinlemeden geçemezdim.
Bekledim ki sokak bana bütün dertlerini anlatsýn ve içini döksün
Beni baþka yerlere, uzak geçmiþe, götüren bir koku vardý o sokakta çözemediðim
Bir müddet durdum ortasýnda sokaðýn.
Yavaþça saðýma döndüm
Tam karþýmdaki evin bahçe duvarýnýn demirleri yeni boyanmýþtý.
Fark ettim ki o koku yeni boyanan bahçe duvarýnýn demirlerinin boyasýndan geliyordu.
Daha önce de zaman zaman duyduðum ama bana neyi hatýrlattýðýný çözemediðim o koku.
Birkaç adým yaklaþtým, dikkatlice baktým. Demirler yeni boyanmýþtý ve o yüzden kokuyordu evet.
Düþündüm. Ne zaman böyle bir koku duysam
Garip bir þekilde geçmiþe, çocukluðuma götürüyordu beni.
O bahçeye ve duvarýnýn demirlerine bakarken derin bir düþünceye dalmýþým bir an.
Ýþte o a’nýn içinde metal boya kokusunun bana neyi hatýrlattýðýný anlamýþtým
Çocukluk yýllarýnda kaldýðým yatýlý okulumun koðuþunun ranzalarýný hatýrlatýyordu.
Daha küçücük bir çocukken evimden ayrýlýp, gurbete çýktýðým ve o koðuþa ilk gittiðim gün, ranza demirlerinin metal boyasýný koklamýþtým. Hatýrladým. Zira onlar da yeni boyanmýþtý ve týpký bu bahçe duvarýnýn demirleri gibi kokuyordu.
Annesiz babasýz evsiz barksýz geçirdiðim bol acýlý çocukluk yýllarýmý hatýrlamýþtým.
Ýþte þimdi anladým sokaðýn beni neden oraya doðru çektiðini.
Acýlarla dolu çocukluðumdu beni oraya götüren.
Yatýlý okul yýllarýmýn acý dolu hatýralarýydý.
Neyse, tekrar yürümeye devam ettim.
Sokaðýn sonuna geldiðimde durdum, arkamý döndüm ve uzunca sokaða baktým.
“Allahaýsmarladýk” dedim.
“Bana müsaade, gidiyorum”
“Nereye? Diye sordu.
“Baþka bir hüzüne doðru” dedim.
“O zaman sana yeni hüzünler dilerim” dedi.
“Eyvallah” dedim.
Acýlarýmý ve hatýralarýmý da yanýma alarak
Arkamý dönüp yürümeye devam ettim.
Çünkü onlarý orada býrakamazdým...



Sosyal Medyada Paylaşın: