Bir ömür aralýk’ta, baþlayýp ve biterken Bir tükenmez unvâný, almýþtý Mehmed Âkif. Bir yandan üstümüzde, baykuþlar da öterken Bir ümit çaðlayaný, olmuþtu Mehmed Âkif. * * * Dedi, yazdý, söyledi, mesaisi kalemde Altmýþ üç yýl yaþadý, Ragîf fâni âlemde Peygamberle ayný yaþ, vefat anýnda hem de Kendince tam haddini, bilmiþti Mehmed Âkif. * * * Kitaplara sýðmayan, hisli bir ömür sürdü Öyle kavî Müslüman, mýsrâ mýsra ders verdi Bir bakmýþsýn Berlin’den, Necid Çölü’ne vardý Sonunda Pâyitaht’a, gelmiþti Mehmed Âkif. * * * Babasý Temiz Tahir, Onun ilk öðretmeni Ýslâm çalýþ diyordu, bu cehdinin nedeni Eskiyi ezberletip, öðretti pek çok yeni Teravihi hatimle, kýlmýþtý Mehmed Âkif. * * * Ziyâsýz kalsa âlem, kendin üreteceksin! Tüketsen yeryüzünü, gökte aratacaksýn! Hürriyyet bulacaksýn; yoksa yaratacaksýn! Ümitsizlik lâfýný, silmiþti Mehmed Âkif. * * * Ýman dolu göðsümüz, cehennemi söndürür Üstümüze kim gelse, gelir gününü görür Yok eder karanlýðý, erlere coþku verir Düþmana büyük korku, salmýþtý Mehmed Âkif. * * * Ýstiklâl Harbimizde, bütün Anadolu’yu Kastamonu, Çankýrý, Balýkesir, Bolu’yu Memleket sevdasýnda, andýrýrdý deliyi Milletinin kalbine, dolmuþtu Mehmed Âkif. * * * Doðrusu sýnavdayýz, hayat ve memat ile Sakýn ye’se kapýlma! Evrensel komut ile Korkma! Sönmez diyerek, sýnýrsýz ümit ile Ok gibi yürekleri, delmiþti Mehmed Âkif. * * * Tek baþýna gayreti, ordudan fazla kat kat Tam inanmýþ neferdi, nush ile etti cihat Sayfalarca Safahât, satýrlarca nasihat Kýlýç diye kalemi, çalmýþtý Mehmed Âkif. * * * Tarihte Çanakkale, Onunla geldi dile Þu Boðaz Harbi derken, orda deðildi bile Öyle müthiþ bir iman, tam da çelikten kale Armada’yý ortadan, dilmiþti Mehmed Âkif. * * * En kesif ordularýn, iþlediði cinayet Hindulardý, yamyamdý, anlamaz hadis ayet Zafer bizim olmuþtu, hamdolsun ki nihayet Kurtuluþ müjdesinde, kalmýþtý Mehmed Âkif. * * * Müstevli devletlerin, sömürücü hâlleri Cihan Harbi bitmeden, baþladý iþgalleri Yeni bir Devlet oldu, Osmanlý’nýn külleri Vekil olup Meclisi, bulmuþtu Mehmed Âkif. * * * Âlemi kendi gibi, ihlaslý dost bilirdi Ýçten pazarlýklarý, Akif Bey ne bilirdi Son zamanda Âkif’e, karþý cephe belirdi Kalbinden vurulmuþtu, solmuþtu Mehmed Âkif. * * * Dili yok ki kalbinin, çektiðini söylesin Gözü yoktu dünyada, makamlarý neylesin Ey gidi nankör dünya, her zaman mý böylesin Kim bilir hayâllere, dalmýþtý Mehmed Âkif. * * * Yýllarca önde koþtu, sonuçta arka sýra Yanlýþta koþanlarýn, gitmedi peþi sýra Adýna sürgün denir, gidiþinin Mýsýr’a Mýsýr’dan döndü ammâ, ölmüþtü Mehmed Âkif. * * * Ey benim delikanlým, Akif’i iyi taný! Yoktu cenazesinde, hiçbir devlet erkâný Ancak, baðrýna bastý, Onu cennet Vataný Bir fâniydi ve garîp, kulmuþtu Mehmed Âkif. * * * Elbette zordur Âkif, sýnýrlarý aþmalý Her nerede bulunsak, istiklâle koþmalý Cehd-ü gayret ederek, Âkif gibi coþmalý Ayak oyunlarýný, çelmiþti Mehmed âkif. * * * Murat Kahraman Murâdî 25.12.2022/Ýstanbul Sosyal Medyada Paylaşın:
Murat Kahraman Murâdî Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.