Güneþi batmayan ülkelerin, Gün batýmý insaný olurduk. Sen ve ben SEVDA ÇÝÇEÐÝM. Her sabahýn doðuþunu, resmederdim bulutlara. Býkýp usanmadan rengarenk.
Ellerimi avuçlarýnda hapsetmeseydin, Bakmasaydýn gözlerime delicesine, Kýrmasaydýn cesaretimi, vurmasaydýn yüzüme, üç beþ satýr karalanmýþ kaðýt parçalarýný. Sana anlatacak o kadar çok þey vardý ki, ikimizden yana.
Ilýk nefesin dolaþmasaydý yüzümde, sevilmeyi hatýrlatýrcasýna. Belki o zaman ölmezdi ruhum, yavaþ, yavaþ ve ben, gece yürüyüþlerine çýkmazdým. Aðlamazdým merdiven altlarýnda, on paraya satýlmanýn acýsýný yaþarken.
Fal baktýrmazdým çingene kýzlarýna. Hala doðum günümü, temmuz akþamlarý kutlamazdým. Adýnýn baþ harflerini, silmediysem defterimden Belki bir gün, Bir köþe baþýnda. Bana merhaba, Tuðrul Ahmet Dersin diye.
------------------------------
(Benden esirgediðin bir merhabana muhtacým SEVDA ÇÝÇEÐÝM)
19-05-2005-Perþembe Tuðrul Ahmet PEKEL Sosyal Medyada Paylaşın:
tugrulahmetpekel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.