BEŞ KIRK BEŞ YEDİ ON BEŞ

BEÞ KIRK BEÞ YEDÝ ON BEÞ

Beþ kýrk beþ Konak vapuru
Ýmbata karþý yarýyor sularý.
Hafif ürperiþlerle güneþi seyrediyorum.
O büyük haþmetiyle batýyor yavaþ yavaþ …
Bilinmeyen diyarlara doðru…

Derken,
Ilýk bir yangýn yüreðimi sardý
Seni ilk gördüðüm andý...
Bir güneþ batarken önümde
Bir güneþ doðdu gönlümde.
Gözüm bir an sende
Bir an göklerde kaldý.

Sabah yedi on beþ,
Akþam beþ kýrk beþ…
Sabah yedi on beþ,
Akþam beþ kýrk beþ…
Kaç gün geçti?
Kaç hafta, kaç ay…?

Seni hep uzaktan seyrettim,
Seyretmeye doyamadým.
Cesaretimi toplayýp
Önüne çýkamadým bir gün…

Çoklukla hemen arkandaydým,
Ya da karþýnda,
Bazen sana yol açar,
Bazen de yer verirdim.
Gözlerimizle selâmlaþýrken…
Ha bugün,
Ha yarýn derken…
O iki kelimeyi bir araya getiremedim.
Haykýrarak;
Seni seviyorum!!!
Diyemedim.

Bir sabah,
Bir delikanlýnýn kolundaydýn,
Hafif mahzun bir tebessümle geçtin yanýmdan
Dünyam yýkýldý.
Hayallerim artýk idam mahkumu…
Yok artýk yedi on beþ vapuru,
Beþ kýrk beþ vapuru da battý.

Sana son kez uzaktan bakýp,
Kalbimin en sýcak yerinden
Mutluluðun için dua ediyorum,
Beþ kýrk beþte baþlayýp
Yedi on beþte biten aþkýma
Elveda diyorum.
Ve sana ….
Gönüller dolusu mutluluk diliyorum.


06.02.04 Perþembe akþamüstü oðlum Fatih’le “Bergama” vapuruyla Konaktan Karþýyaka’ya geçerken bir delikanlýnýn küpeþteye dayanarak sergilediði duruþundan esinlenilmiþtir.
Sosyal Medyada Paylaşın: