Ayrýlýk hazaný deðmiþ sararmýþ solmuþ yüzünle, Bir zamanlar gururumu ayaklar altýna aldýðýn, Gülüþlerime cellat kesildiðin o malum sokaklarda, Deli divaneler misali kaybolmuþ beni arýyormuþsun, Dostlarýma onu çok onu çok özledim diyormuþsun...
Baðrýnda dinmek bilmeyen hasret yeli esiyormuþ, Sokaðýn kaldýrým taþlarýna sonmüþ sokak lambalarýna, Onun yokluðuna katlanmak zor diye dert yanýyormuþsun, Yaný baþýmda oturup teselli etmezse yaþiyorum diyemem, Tanýyanlara tanýmayanlara ben onu çok seviyorum demiþsin...
En güzel çaðýmý mazi sayýp gidiþinle kör kuyuya benzeten sen, Söylermisin her bir hatýran her bir anýmýn azabý iken, Acýlarým yabancýsý olduðum þarkýlara þiirlere söz olmuþ iken, Ýntizarýmla aðrý daðý’nýn doruklarýna yaðmýþ karlar erimeden, Meylere kadehlere esir olan ben aþka noktayý koyan sana nasýl gel diyeyim...!