Kainatýn her köþesinde Beni yaþatan kalp var döþünde! Ýnsanlýðýmý özlüyor, Huzurumu gözlüyor, Bende iyi olmalýyým diyor özünde…
Bayrak yarýþý, Eðim artýkça artar akýþý, Heyacana ortak olur bakýþý, Bana benzeyen insanlarla!
Muhammed’i dinler, Zikir ettikçe insanlýðý inler! Dýþarýda baþka bir dünya olmasýn diye Dua ettikçe acýyla kývranýr canlar…
Kalp ayný Dýþýnda neyle doyduysa taþýyamaz yükünü kaðný… Ben Mehmetçik; tek baþýna vatanýna divane! Oysa þehirde; Ýnsanlýðý yok eden bir virüs deli fiþek! Býrak vataný korumayý ihanet eder kendi tenine Yaþamaya dair yok tek dilek, Berzah olur kapandýkça aðý…
Ýþte bu biçareler anlýk bile olsa beni görür uyandýðýnda: Kalbi olurum sarar piþmanlýk, Nerede der bir zaman tanýdýðým insanlýk… Yüzünü yýkayýp kuþandýðýnda, Kapýdan dýþarýda kendi ürettiði baþlar bataklýk Unutur beni…
Ben insanlýk, Terk etmem caninin bile kalbini!
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.