ÖĞRENDİM Kİ

Kulaklarý saðýr ediyor feryadým.
Avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum.
Dönüp bakmýyorlar.
Üzülüyorum duyarsýz mý diye insanlar.
Öðrendim ki hepsi saðýrmýþ.

Bir olmuþ zalimler yürüyorlar üstüme.
Kiminin elinde býçak, kiminde silah.
Yara bere içinde yerlerdeyim.
Üzülüyorum duyarsýz mý diye insanlar.
Öðrendim ki hepsi körümüþ.

Yazýyorum derdimi daða taþa.
Gazeteye, dergiye, kaðýda.
Duygularýmý döküyorum aðýda.
Üzülüyorum okumuyorlar mý diye.
Öðrendim ki hepsi cahilmiþ.

Sokak sokak, cadde cadde dolandým
Kocaman bir ateþ yaktým.
Kilise havra cami dolaþtým .
Üzülüyorum vicdanlara ulaþamadým diye
Öðrendim ki hepsi vicdansýzmýþ.

Dört din, yüzlerce dilde anlattým.
Kadýna, erkeðe, gence, yaþlýya ulaþtým.
Yedi bölge, seksen bir ilde yaþadým.
Üzülüyorum tek millet deðil miyiz diye.
Öðrendim ki herþey sadece sözde imiþ.

Derdimi hakime, savcýya söyledim.
Gördüðüm ekabirleri eyledim.
Garip Þenol ben onlarý alim belledim.
Hece hece derdimi derledim.
Öðrendim ki urba içindeki insan deðilmiþ.

Sosyal Medyada Paylaşın: