öyle alacaydý ki rengi hayatýn ne hüzzam kadar gri ne hicaz kadar maviydi altý yaþýmdý
ninniler söylerdi annem saçlarýmý tarayýp yollarken bir karanlýða öyle uzundu ki geceler altý yaþýmdý
bir masaldý düþlerimde rengi gökyüzünün silinip giderken biraz solgun, biraz yorgun... belki denizden bir damla belki gökyüzünüzden bir yýldýz kayboldu... altý yaþýmdý
bir beyaz gelinliði sýrtlayýp çýkmýþtým oyunlardan saçlarýmda tel tel korkular ve ben çareslz bir yýldýza umuttum altý yaþýmdý
belki de ölmek gibi bir þey olmalýydý ne renk soldu ne acýdý þiirin caný belki de uzak yurtlarýn kapýsý açýk deðildi cümle renkler zatýma azade.. altý yaþýmdý
annemin elleri bir bozkýr dikeni gibiydi bütün yaralarým içine kanarken annemin elleriydi her yaným kan revan
solsam ruhu duymazdý kalemde kelamýn fýrçada rengin oysa ne çok rengim vardý bir þiire sýðamadým altý yaþýmdý
bütün renklerimi çaldýlar benden beyaz bir gelinliðin ardýna saklayýp bütün oyuncaklarým benden önce büyüdü altý yaþýmdý
FATÝH ÞAHÝN IÞIK ÞAHBEYÝT Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.