insan iþte saf çamurla oluþmuyor
sevmek dedikleri dilde, dudakta
hiç kimse yürekle konuþmuyor
kabahatler özürleri aþýyor
ejderha misali kývýlcýmlar niye
bir buðday tanesinin kalbini
topraða düþürmesinler diye
kuþlar gagasýnda taþýyor
hâviye soðudu cennet yanýyor
mavi gök yüzün hiç aðlamasa
ölür toprak yaðmur kanýyor
bulut göz yaþýna þaþýyor
nedir bu gizlerin yedikleri
yerini bilen varsa söylesin
nerede mutluluk dedikleri
iyilerden uzak mý yaþýyor
gönlümüzü yola salsak
hep hüznünle sararýz
mutluluðu bulsak
sahibini ararýz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
abim... canım abim öğretmenin vedası... yağmur... kuş kanadı... beyaz atlı prens... gökyüzü... gökyüzü... ay yıldızlı uçurtma... şehit çocuk...