her esintide yaprak olup düþtük yere topraða karýþýp ayaklar altýnda ezildik bakan olmadý bile yüzümüze direndik biz ayakta durmayý öðrendik her güneþ doðuþunda buhar olup göklere karýþtýk baþýmýz erdi en yukarýlara bakmadýk dönüpte nereden nasýl geldiðimize burnumuz gaf daðýndan yüksek göklerde hür ve özgürce uçtuk bir gün yere düþeceðimiz aklýmýzdan bile getirmedik düþünce yere param parça olabileceðimizi tahmini býrak ihtimal bile vermedik bir ayar bulamadýk sýnýrsýz isteklerimize ne kýþa katlandýk ne yaza ya az geldi doyamadýk yada çok geldi taþýyamadýk istediðimiz bir yudum sevgi biraz huzur biraz mutluluktu onada dost bildiklerimiz mani oldu ayrýldýk parçalandýk ayrý ayrý yerlere düþtük toparlanmak, toplanmak kendimize gelmek ne kadar zaman alýr kim bilir yeter mi bu ömür yoksa yetmeden biter mi ?
04.12.2016 a.y.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Küçük Ali YILDIRIM çölçık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.