konuþuyor insanlar susuyor insanlar ayný görüntüyü tekrar masum bir çocuðun tenine deðer gibi sarýyor gri elleriyle dönüþü mümkün olmayan saatler
uzak sýradaðlarýn ardýnda bir güneþ sanki her gün geçtiði yörüngesinden usanmýþ gibi dönüyor kendine yani bu yaþlý dünyanýn rengine
ben ki þimdi nereye baksam mavi kuþlar görüyorum hep bir arkaik gölge olup kaplýyorum her yeri yani uzaklara kentin alprazolam alan fahiþeleriyle birlikte uzaklara gidiyorum
orada herkes kendi suretindedir ay orada mavidir denizdir suskundur
Sosyal Medyada Paylaşın:
moonhiçlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.