Kemik yığınları
Duvardan dökülmüþ kireç parçalarý,
Biçare annenin doðum sancýlarý,
Feryat eden çocuklarýn çýðlýklarý,
Çeken kullardý, topraða düþmüþ þimdi;
Sessiz, sedasýz, kimsesiz: kemik yýðýnlarý.
Tarla, tapan, ellerinde ot týrpanlarý,
Gözleri çökmüþ, ellerin yýpranmýþlýklarý,
Yürümekten bitâp düþmüþ ayaklarý,
O ayaklarýn kocaman topuk çatlaklarý,
Toprak oldu þimdi, o koca kemik yýðýnlarý.
Ölüm deðildi, bahane diye gelen hastalýklarý,
Ecel gelince bin heves bir nefeste kaldý,
Mallarý, mülkleri tüm toplayýp kandýklarý,
Evlatlarýn, torunlarýn nefretli kavgalarý,
Onlarýn ecel sandýklarý, kavuþan idi,
Ardýnda kalan ise kemik yýðýnlarý.
Zinnet Gökcan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.