YALNIZ SEN
Seninle ilk karþýlaþtýðým vakitler
Gözlerinden akýyordu acýnýn sihirli yaþlarý.
Ýlk önce sahtedir, boþ insandýr dedim.
Kanepeye oturdum.
Sonra, uzun uzun düþündüm.
Anladým ki, aklýmda yalnýzca sen vardýn.
Sarý yapraklar yok oluyordu zeminlerden
Ruhu ezen bir melodi yankýlanýyordu etraftan
Ýþte o zaman içimdeki sesi dinledim.
Ellerinin gizemli sýcaklýðýný hissettim.
Sen o gece
Damarlarýmdan hücrelerime karýþarak
Altýn sarýsý düþlerimin sahibi oldun.
Evimin duvarlarýnda asýlý
Mor menekþeli portrelerden
Dalgalý saçlarýnýn arasýndan ýþýldayan sevginle
Bakýþlarýndaki aþký sezdim.
Akrebin doðduðu ekimli, kasýmlý zamanlarda
Senle gün sabaha hükmederken
Uðrunda ne çok þey yazýlýr diye söylendim
Ve
Ne çok þey çizilir gözlerinin renginden dedim.
Sen, o esnalarda o dahi yüreðinle
Yalnýz sen, sevgi dilli aðacým oldun.
Sakýn unutma!
Yalnýz sen
Hiç gitmiyordun aklýmdan.
Gök kubbenin adýný taþýyordu ismin.
Ah o mavi deniz
Sen ne kadar da tesirliymiþsin.
Ruhlara dokunan
Ýnsan olabilme yetisine sahip
Uðrunda çok büyük fedakarlýklar yaraþan
Yanaklarýndan taþan mutluluðu etrafa yayan
Ey büyük ay parçasý
Sen benim, o vazgeçilmez çiçeðimsin.
Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.