Sen; Yere gelmiþ sýrtýmý topraða bahþetmeyi düþünürken, Çaresizliðe açtýðým kollarýmýn uzandýðý, Nadide bir çiçeksin yarýk bir kayaya tutunmuþ. Karanlýðýmda kaybolmak üzereyken ben, Sana bakarken, Utandým azminle dimdik ayakta duruþundan… Hislerimle dokundum önce sana, Ruhumu okþadý sanki kokun. Koynumda ýsýttým üþüyen yapraklarýný. Baðrýma saçak attý sanki kökün. Sen bende, ben sende can mý buldum ne ? Ýlk kez böyle bir haz duydum. Ben senin adýný “Günýþýðý” koydum..!
Koynumdan doð her sabah Günýþýðým. Önce beni ýþýt. Gezin bedenimin soðuk coðrafyasýnda. Geçtiðin her yeri ýsýt. Yýllarýn üþümüþlüðü var yüreðimde. Yanýmda kal, Çekip gitme. Ne olur, Sen de beni terketme. Günýþýðým, Ben zaten hüsranlarla tanýþýðým…
(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Savaştepe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.