Hapsediyor kendini, týrtýl ipek dokuyup. Dokuduðu deðerli, kendi esir oluyor. Kafeslere düþüyor, bülbül dalda þakýyýp. Sonra da boyun büküp, ömrü orda doluyor.
Þiir tutuyor þair, duygu okyanusundan. Bir muhtýra yiyiyor, hukuk faunusundan. Uyanýyor bir anda, cadýlar uykusundan. Kýrýlýyor kalemler, istikbâller soluyor.
Hakikattir nefesi, düzenle barýþamaz. Ne imam ne hatipler, onunla yarýþamaz. Bir baþýna kalsa da sürüye karýþamaz. Cellat kýlýçlarý hep, þairleri buluyor.
(Onuncuköylü Ýsmail SIKICIKOÐLU)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Savaştepe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.