Zeynep, yedi köyün tek güzeli Yedi köy bilmiþ onu O görmemiþ kendi köyünden ötesini Yedi can itmiþ rahminden Ýkisi tarla mahsulü Üçü ebe iþi Ýki tanesi Recep’in doðurtuþu Hepsi kendi dölü…
Yedi köyün yedi yiðidi sevmiþ Haberi bile olmamýþ Zeynep’in Yedisi de azýlý düþmaný þimdi Recep’in…
Yedi köy toplanmýþ meydana Düðününde yedi ayrý Zeynep türküsü Yedi yiðit gitmemiþ düðüne Recep bilirmiþ yedisi de vurgun ‘Bana varmaz ya’ demiþ içinden Yine de çalmýþ Zeynep’in kapýsýný Caizse almýþ tapusunu
Ebemkuþaðý Zeynep… Düðün günü görmüþ Recep’in gözlerini Ayýrmamýþ gözünden Çýkmamýþ bir gün bile sözünden Otur demiþ, oturmuþ Sus demiþ, susmuþ Zeynep yemek Zeynep su Zeynep çamaþýr yu Zeynep doyur çocuðu Zeynep Zeynep Zeynep…
Recep’in ezberi Zeynep Budur sanmýþ dünya düzeni…
Asker ocaðýna gitmeden yiðidi Doðmuþ ilk bebesi Recep gelesiye olmuþ ikincisi Sonrasý Allah vergisi demiþ er’i Çalýþmýþ, didinmiþ, aç kalmýþ, açýk býrakmamýþ Ne Zeynep’i ne de el kadar sabileri Çapa yapmýþ, zeytin toplamýþ, pamuk atmýþ Nafakasýný toplamýþ bebelerin Çalýþkandýr Recep’i, Zeynep’in…
…
Yedi köyün yedi aþýk yiðidi Sindirememiþler geçen seneleri Düþünememiþler Zeynep’in her gece soyunup Recep’in koynuna giriþini Dönmüþ gözleri Anlaþýp kýrmýþlar Recep’in kalemini
Cuma günü alacaklar canýný Namaz dönüþü, meydan yeri Ýþte o kara günün þahidi Ellerinde hançer ‘Vazgeçelim.’ dememiþ hiçbiri Recep’in hançeresi olmuþ, ilk aldýðý hançer darbesi Köylü çaresiz bakakalmýþ Recep nefessiz Yemiþ yedi gencin yedi hain sillesini Son nefesinde bile sadýk kalmýþ Nazlýcan’ýna Þahadet gibi çýkmýþ kanlý aðzýndan ‘Zeynep’im…’ Sýzlamýþ kalbi o dakika Zeynep’in…
…
O meydan bir tek Zeynep’in düðün günü O kadar kalabalýkmýþ Öldüðünü gören yedi genç hemen oradan daðýlmýþ Köylünün aðzýný býçak açmamýþ…
Zeynep atmýþ kendini avluya habersiz Of demiþ off… ‘Of deðil Allah þükür’ Ne gelirse senden gelir, ‘Al içimden kasvetini’
Bir çýðlýk duymuþ inceden ‘Koþun! ’ demiþ biri ‘Koþun! ’ ‘Meydan yeri, yas yeri, Meydan yeri, mahþer yeri…’
Zeynep anlamamýþ önce olaný biteni Takýlmýþ köylünün peþine Unutmuþ evde býraktýðý bebeleri
Kor düþmeye görsün bir kere Sezmiþ Recep’e bir þey olduðunu Yýrtar gibi geçmiþ meydana varan yolu Aralayýp kalabalýðý görmüþ kanlar içinde yiðidini Sonrasý feryat figan Sonrasý asra ayan Sonrasý akla ziyan…
Recep gitti, Recep’im gitti… Zeynep bitti, Zeynep’in bitti… Revamýydý kime kin etti Kimin kinine kurban gitti Recep’im, benim helalim Toprak mý saracak þimdi seni? Kurban olduðum uyan Kanýna boyandým uyan Dayanmaz bu can uyan…
‘Görme’ diyorlar þimdi Zeynep’i O gün gibi yanýyormuþ içi…
Burcu Bir Sosyal Medyada Paylaşın:
Kriz@nt€m Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.