Buluþtu toprakla Ayaklarý. Týrpanýn sapýný, Öyle bir kavradý ki. Çalý, çalýverdi Çayýra çimene. Ýlerledi adým adým, Emekti, ekmekti Biçtiði. Öyle de terlemiþti ki, Diz çöktü, içti Destideki ayranýný...
Diz çöktüðü, Hiç görülmemiþti, Bundan baþka. Göðüs gerdi, Zorluklara, Söz vermiþti, Kendi kendine, Ekmeðini, Taþtan çýkaracaktý. Ve muhtaç olmayacaktý Puþta, namerde...
Kim bilir? Aklýndan neler Neler geçerdi? Düþünürdü hep Ailesini, çocuklarýný. Onlar okumalýydý! Çekmemeliydi Babalarýnýn, Analarýnýn çektiðini...
Bu hayallerle, Tuzsuz Bekir, Anlamadý bile, Ýþinin bittiðini. Tuttu evinin yolunu, Ýçi rahattý. Emeðini koymuþtu Ortaya, Ekmeðini taþtan, Çýkarýyordu. Böyle görmüþtü Anasýndan, atasýndan. Helalinden doyurmuþtu, Çoluðunu çocuðunu. Hep böyle çalýþkan, Ýnsanlarla doluydu, Gurbet çýkmadan önce Anadolu... Salih KOÇ 8 Kasým 2017 / Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Salih koç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.