NEYİN YANLIŞI
Bu yaþadýðým neyin yanlýþý, tutunduðum bütün dallar yapýþýyor ellerime. Bir sesim yok, kendimi baðýþlamayan bir yaným, gerçek gözüm yok, melek, yaþam, yaþamak yok… Gizli kapalý, kopkoyu, zamana söz geçiremeyen yeteneksiz, yaban otlarýyla uzak insanlarý bulan, derinlerde soluk alan ben yok… Yerçekimim yok. Gizli ve yoksul bir ölüm var sadece. Dudaklarým, dilim, terim bile bu yüzden kanýyor þimdi…
Perdeler titriyor önce, gece olmamýþ herhangi bir sokak; yani benim talaným. Üþüyen kaldýrým taþlarýndan ansýzýn bir elinde hançerle, tanýmadýðým biri çýkýyor, karanlýk perdeleri titretiyor, sonra ince bir kan sýzýntýsýný taþýyorum ellerimle.
Al sana ölüm.
Esrar çekmiþ yalnýzlýk gibi geceyi koynumda taþýyan korku, alýþmadýk bir anda bitiveren yazý tura oyunu artýk, al sana ölüm. Firar etmiþ, ardýmdan gece yatýsýna gelen azýlý bir aþktýr þimdi Perdeyi titreten, bütün yollar tutulur, çocuk sesi boðazýma yapýþýr, yerden toplayabildiðim sadece gözyaþý, ulaþamadýðým unutamamak, al sana ölüm. Zora sokma kendini deyiverirsin bir anda, tam da ölmeye müsait bir akþamdýr þimdi; al sana ölüm… Hatta gerçekten bir oyunun var olup olmadýðý hakkýnda sýnýrsýz bir kuþku var içimde…
Ýlk defa yaþama isteði güç geliyor bana. Yalansýz olduðum anlarý anlatýrken, þehrimin varoþlarýnda mekan tanýmaz yüzleri nasýl ifade edebileceðimi bilmiyorum. Nereye dönsem yeryüzünü ardýmda býrakarak ilk defa ben olduðumu hatýrlýyorum artýk… Ama neye yarar, gidiyorum aðýrca. Dört beþ satýra sýðan hayatýmý, yarým býraktýðým onlarca hikayemi, kuru bir ekmeðe muhtaç olmama raðmen, buruþturup çöpe attýðým özümü anlatmalýyým bu nedenle.
Çeliþkinin kara örtüsü, dünden arta kalan günün ilk ýþýklarýný söndürüyor ve yaþam bana tutsaklýðýmý geri getiriyor.
Ölümden korkuma deðil içimin sýzýsý, zamansýz oluþu. Oysa her acýda bir martýnýn çýðlýðýna tutunmuþum, öfkeyle yoldaþ olup, güçlü ayaklar giyerek yürümüþüm, yürekli bir bakýþa bilmeden, inanarak serpilip büyümüþüm… Yaþamý kuþanmýþým, yarýna býraktýðým her günde bir meleðin kanatlarýnda nefes almayý hissetmiþim, anladým artýk…
Çocukluðumun tek gerçeði buymuþ. Ölümün sitemsiz ezgileri sað yanýmdan sýzarken, acýkan özlemlerimi, sýmsýcak bir düþün mutluluðunu, bir su damlasýnýn nehirlere karýþtýðý gibi, içimde hissediyorum þimdi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.