ÇOCUKLUĞUMU ARIYORUM

Çocukluðumu arýyorum;

Çocukluðumu arýyorum boþ sokaklarda
Hiç bir iz yok gidenlerden
Ölüm sessizliði çökmüþ etrafa
Ne bir ses var, ne çocuklar aðlar
Koca aðaçlar yýkýlmýþ,
köprüler kaybolmuþ .
Su içtiðim pýnarlar akmýyor,kurumuþ
Bahçeli evlerin kapýlarý kilitli
Bacalarý tütmüyor, yemek kokularý gelmiyor mutfakdan
Kapý önünde oturan ihtiyarlar yok
Ne inek kalmýþ nede koyun-kuzu
Yalnýzlýða bürünmüþ meralar
ayný ben gibi
Küsmüþ konuþmuyor benimle
Haykýrýyor sessiz çýðlýkla
“ gittiniz terkettiniz beni” diyor
Okul garip kalmýþ. Çocuk sesleri gelmiyor.
Çelik-çomak, saklambaç oynadýðým arkadaþlarým yok
Tanýdýklarýmýn çoðu göçmüþ öbür dünyaya.
Söðütler selviler bile kurumuþ,
Kimbilir belkide kahrýndan
Kalem gibi minareden ezan yükseliyor, ama cemaat yok
Köyümde yapayalnýz gezerken kimse farketmedi
yüreðimdeki ayazý
Sararan yapraklar savrulmuþ. Týpký bizim gibi bi yerlere
Bir umutla bekliyorum
gelecek yazý
Çocukluðumu arýyorum ýssýz yollarda
Þerife Bozoðlan Eker
25-10-2021
Sosyal Medyada Paylaşın: