SEN GİDERKEN BEN KALDIM

Yýktýn hayallerimi, beni mahzun býraktýn
Hicranýn kucaðýna terk edip, çekip gittin
Maðrurâne edanýn kývýlcýmýyla akýp
Zihnime türlü türlü zehirler ekip gittin

Efsunlu hançerinle, çatlayan damarýmýn
Ücra köþelerine siyanür döküp gittin
Hýçkýrýk deryasýnda katmerli efkârýmýn
Baðýna elemleri bir anda dikip gittin

Sen giderken; bahtýmý karaya çalýp gittin
Sen giderken; ruhumu bedenden alýp gittin
Sen giderken; yýkýldý hülyalarým, umudum
Sen giderken; kendimi daða bayýra vurdum
Sen giderken; aklým hep düþlerinle yoðruldu
Sen giderken; kâinat sanki zehirle doldu
Sen giderken; göz yaþým döndü derya denize
Sen giderken; muhtaçtým sýðýnacak dehlize
Sen giderken; kalmadý ayýn, güneþin tadý
Sen giderken; bilmem ki neydi vefanýn adý

Ben kaldým; hasretini yudum yudum içerek
Ben kaldým; günde bin kez bu dünyadan göçerek
Ben kaldým; gözlerimin yaþý kezzaba döndü
Ben kaldým; sanki o an hayatýn nuru söndü
Ben kaldým; lâkin bilmem mekâným kabir miydi ?
Ben kaldým; damarýmda dolaþan bakýr mýydý?
Ben kaldým; sadakatin hamalý, kölesiyim
Ben kaldým; yýðýnlarca sessizlerin sesiyim

Sosyal Medyada Paylaşın: