SON DÜŞEN YAPRAKSIN

Hayat bu...
Koþuyorsun, koþuyorsun;
Sonra anlýyorsun her þeyin boþ olduðunu..
Býrakýyorsun ipin ucunu...
Ne can dediklerin can olmuþ;
Ne uðruna can verdiklerin duymuþ ruhunun feryadýný?
Gülüyorsun aynaya bakýp kendine !
Bir ömür geçmiþ
Tahammül ederken...
Kimi zaman kader diyorsun,
kimi zaman kendine veriyorsun
en aðýr cezayý,
Yüzleþirken !
Arkana baktýðýnda;
Aldýðýn dersler hep iyi niyetinden vurula, vurula...
Ayakta ölmek istiyorsun yinede,
yaþasanda kahrola, kahrola...
Tek dostun ’HAK’ olduðunu anladýðýnda;
Bitiyor kahýrda.
Ve iyi ki yaþadým diyorsun
Acýlarý...
Olmazlarýn yerini alýveriyor,
sabýr;
Dünyanýn döndüðünü öðrendiðinde...
Türlü türlü insan...
Kimine dert kimine imtihan?
Görüþün netleþiyor belli bir yaþtan sonra...
Benim diyorsun sadece beni
tek anlayan...
Býrakýyorsun her þeyi aldýðýn yere;
Gücenmeden kadere;
Yoldu diyerek...
Yol du !
Son düþen kupkuru bir yapraksýn dalýndan.
Bir duysaydýn sesini;
Neler anlatýyordu.
...
Nigâr Güler.
~Firuze~
Sosyal Medyada Paylaşın: