Sessiz Vapur

Ýstanbul’u görüyorum tüm heybetiyle
Ben bir sessiz vapurda üzgünüm haliyle
Ýçimde bir taþ boðazýmda yumruk ile;
Oturuyorum ve Ýstanbul’u izliyorum sessizce

Bir ucunda ben diðerinde o ve tüm saflýðýyla
Esen rüzgarla gelir güzel kokusu burnuma
Her kokusunu çekiþim koparýr içimde fýrtýna
Kapýyorum gözlerimi nefes alýyorum bir daha

Alýp götürüyor aklýmý uzak hayallere
Hayallerim de bile uzaksýn bana biçare
Sadece düþlerimde kavuþmak seninle
Ýnanýyorum düþlerime olmuþum zaten divane

Orada olduðunu bilmek
Ama yanýna gelememek
Oturup da yanýna gözlerine bakamamak
Çok zor olsa gerek çok zor

Yollarýmýz ne kadar ayrý olsada;
Ruhlarýmýz bir olsa ne fayda
Üzüyor beni kýtalarýn birleþtiði noktada
Biz birleþemiyorken sessiz vapurda...

Ah ne kadar acýtýyor canýmý bir bilsen
Hemde sen beni farketmezken
Sana olan aþkýmla yanýp tutuþurken
Düþlüyorum seni hala aðlarken

Ýniyorum yavaþ yavaþ sessiz vapurdan
Seni izliyorum geçerken yanýmdan
Bakýyorum gözden kaybolanadek ardýndan
Ýstanbul tüm güzelliði ile aðlýyor arkamdan

Yaðmurlar yaðýyor sen giderken
Gözümdeki yaþlar dinmezken
Ýlaç olmuyor hiç zaman
Ýstanbul aðlama daha fazla arkamdan
Ben deðilmiydim zaten boðazý dolduran

Sosyal Medyada Paylaşın: