Kasýmda hüzünlenir aðaçlar, Kasýmda dökülür tüm yapraklar, Geriye kuru dallarý kalýr. Sanki yaz hiç gelmemiþ, Aðaçlar yeþermemiþ gibi, Bir çocuðun aðlamasý gibi, Bulutlar göz yaþlarýna boðulur, Toprak ýslanýr o gözyaþlarýyla. Bende týpký kasým gibiyim... Umutlarým gazel olmuþ Ömrümün baharýn da. Eser kalmadý gençlik yýllarýmdan, Sanýrsýn ki ha düþtüm ha düþeceðim! Kara toprak üzerine. Sevgiden mahsun gönlüm, Ziyan oldu genç Ömrüm, Kar yaðdý deli gönlüme, Buz tuttu sol yaným, Çatladým, daðýldým Küstüm hayata. Yazý çoktan devirdim, Kaldým kýþýn ortasýnda. Yorgun düþtü bedenim, Senide sildim sol yanýmdan. Kayboldum mekansýzým! Þimdi umudumu býraktým, olmayan yarýnlara, Kasým gibi yol aldým Aralýða, Ocaða. Belki çýkmam bir daha, Ne Nisan nede Mayýsa.
NURAY ÖZTÜRK KAYA HÜZÜN ÇÝÇEÐÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nuray Öztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.