Bir zamanlar insandım

Bir zamanlar insandým

Kötüyü görünce týklatýrlar
Bir de elektriðe dokununca
Kör kehanetleri var insanýn
Kuruyum ya kup kuru tahta
Boþaldý içim bomboþum
Kuruyan aðaç gibiyim

Benimde dallarým vardý
Yeþillenirdi yapraklarým
Çiçeklenirdim her bahar
Dalýmda taþardý meyveler
Mutluydum rüzgarýmda
Bin bir yeþillik etrafýmda

Neyim varsa aldýlar çaldýlar
Önce topraðým kazma deðdi
Sonra su yollarým kesildi
Damla yaðmur düþmez
Üstüme brandalar gerdiler
Býrakýldým çürümeye

Yinede direndim gücümle
Kenarýmdan kýyýmdan
Filizlenmeye can bulmaya
Önce aklýmý çektiler dara
Sonra inancýma sardýlar
Gözüme baka baka

Bende bir þey býrakmadýlar
Kayýk yapsan su alýr batar
Artýk merdiven bile olmam
Ayaðýný basan düþer aþaðý
Anlayacaðýn saðýldým bitti
Bittim atýldým köþeme

Artýk ben bir insan deðilim
Nefes alýþým çýrpýnýþým
Öyle bir çöplükte kalmýþým
Çöpe muhtaç çöp olur mu
Çöplüðü yakma zamaný
Yoksa çiçekler açmayacak

Coþkûnî

Sosyal Medyada Paylaşın: