EVVELA HİSSİYAT

Acý bir tütsü býraktým geceye;
Dumaný yaktý yelkovan ve akrebi
Ansýzýn ayarlandý saatim geçmiþe ve...
Teker teker süzüldüler tül perdemden
Bin hane sergisine
Masam dört nala sakinlikle sessizliðine
Gölge düþürmeden koþuyordu
Ben ise beþ/inci mevsimimden sesleniyordum Merdiven boþluðuna

Karþýsýna almýþtý birkaç kare dolusu beþ/er yansýmasýný
Z/aman/sýzca gecenin girdabýný göðsünün orta Yerinde sergiliyordu beþer’ül mahþere
Aðýr aðýr çýkýyor merdivenden
KÝ döküyordu eteðinden çingene taþlarýný

Ben ise bir kaþýk yüzde boðuluyor
Ve tek nefes yaþýyordum;
Yaþamak denilirse
Sokak lambalarý bir ýþýk süzmesi ile evime konuk Oluyorlardýn davet/siz/ce diþleri ile söküyordu
Gecemin kýzýlýný güneþin avucundan
Yerla yeksan oluyordu sen’li birçok hecem yüreðim uzaklaþýrcasýna

Derin hesaplaþmalardan geliyordu daðlara serdi Halimden kalmayan gülümsemelerimi
Uyanmak istiyordu gözlerim, yaðmur yaðýyordu alnýma
Saatimi güneþe kurdum lakin geceden kalma saatler çalmýyordu
Ben/den kalan sen gelmiyordun
Sosyal Medyada Paylaşın: