BİR ÜLKÜ DEVİ GÖÇTÜ BU DÜNYADAN!

......................................................Ýzmir Buca’lý Ali SERDAROÐLU anýsýna.

Güz yaðmurlarý vurdu geçti beni bu gece
Ayaz deðdi gönlüme, sarhoþum
Nasýl bir sonbahar’dý bu içimi yakan
Gazel olup savruldum diyar diyar uzaklara
Bilinmeyen bilinmezliklerde kayboldum
Tanýmadýðým memleket ve insanlar
Cadde, sokaklar, þehirler yabancý bana
Vefasýzlýðýn, unutulmuþluðun kahýrlarýnda
Ölmeden öldürdüler beni...

Geçen yýllara dönüp de öyle bir baktým
Mangal gibi bir yürek varmýþ bizde
Koca bir orduya baþ kaldýrýþ ruhum
Ulvi ülkümün yolunda coþan çaðlayandým
Etrafýmda dört dönenler
Saygýda kusuru büyük suç sayanlar
Yanýbaþýmda eksilmeyen gölgelerimdi...

Kýyametimiz Kasýrga gibi ezip geçen oniki eylül’dü
Zindanlarda çürük, çürütüldük, ödürüldük
Sað kalanlarýmýz da tükenmiþlik
Vakti geldiðinde zincirler kýrýldý, özgürdük
Lâkin ýþýðý söndürülmüþ karanlýktýk
Beþ parasýz atýldýk sokaklara, direndik
Mahpus damlarýný görmeyen siyaset canmazlarý
’Siz nicesiniz, ocaðýnýzda çorba kaynar mý?’’ demedi!

Unutulmuþluk kurþun yarasýndan da beterdi
Çekildik bir köþeye iþsiz, aç, susuz
Sýcak bir evimiz bile olmadý bizi sarmalayan
Sokaklar, parklar mekanýmýz oldu
Vatan, can vatan dedi yaralý kor yüreðimiz
Garip bir ülkücüydük haramzadelerin gözünde
Ve bir gün ansýzýn sessiz, sedasýz bir bankta ölüverdik!..

Zafer Direniþ
...

Vefasýzlarýn ne ülküsü olur, ne imaný
Onlarýn boldur þeytaný!

Sosyal Medyada Paylaşın: