Benim Sana Üşümelerim

Uzaklara, kimsesizler mezarlýðýna defnediyorum,
Ýçindeki sen ile birlikte, kalbimi..
Bir sihirbazýn üzerindeki
Dýþý siyah, içi kýrmýzý, ipek bir pelerinin rüzgarla dans etmesi,
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi..

Taþ bir köþk var rüyamda,
Ilýk bir rüzgar esiyor ve verandadan beyaz tüller uçuþ uçuþ
Þövalemdeki tuvali sarýyor...
Ýçeriden yükselen bir piyano sesi,
Yalnýzlýk, ezgileriyle þarký söylüyorken, beyaz elbisem;
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi...


Ruhumun en ücrasýnda,
Yetim bir çift göz; benden medet umarken;
En gaddar cellatlara teslim ediyorum aþký...
Ne býçak, ne kör kurþun...
Ben gelenekselciyim, giyotinle vursunlar aþkýn baþýný!
Ýdamý izlemek için, toplanan kalabalýk,
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi...

Ne üzeri, çadýrla kaplý, eski sokak aralarýna kurulan Pazar tezgahlarýnda,
Ne de merdivenleri sonsuzluða ulaþan,
Büyük kütüphanelerin raflarýnda bulamýyorken,
Aniden karþýma çýkýyor,
Kaldýrým kenarýnda,
Üstü baþý tozlu,
Eli yüzü, yediði çikolatadan kalma suç izlerini barýndýran bir çocuðun,
Yüzündeki korkuda rastlýyorum, vicdan azabýma...
Bu azap; açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi..

Ben sana, öyle çok üþüdüm ki sevgilim,
Cehennem ateþiyle ýsýnabilirim diye ancak;
Þimdi her gün, bir küçük günah iþliyorum,
Morarmýþ parmaklarýmla;
Sana her gün, küçük küçük sövgüler yazýyorum,
H harfinin, klavyeden düþtüðü daktilomda...
Daktilom, açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi...

Ankara’nýn, puslu gökyüzüne bakýyorum...
Ve Ankara’da deniz olmayýþýnýn,
Coðrafi bir yapý deðil de,
Burada yaþayan kiþilerin, sorumlu tutulduðunu bilmenin utangaçlýðýyla,
Herkesten gizlediðim evimin,
Anýt Tepe’ye bakan minik penceresinden sýzan rüzgar;
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi..

Kendimi, bir Fransýz sanat filminden, çýkmýþ gibi hissediyorum;
Kalabalýk caddelerde, hiç konuþmadan yürürken...
Ayaðýmda topuklu ayakkabý,
Üzerimde, açýk kahverengi bir pardösü ile hýzlý adýmlar atýyorum,
Yüzümde, akmýþ bir makyaj ve daðýlmýþ saçlarýmla,
Bir otel odasýnda, senin hayalinle seviþirken,
Yalnýzlýðýma yakalanýnca,
Apar topar pardösümü giyip, caddeye çýkmýþ gibiyim...
Gözüme batan rimel kalýntýsý;
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi...

Ortaköy’den kalkan vapurun peþinden,
Bir lokma simit kapabilmek için,
Uçuþan martýlar gibiyim, aþkýn peþinde...
Afrika’nýn siyahi, aç, çocuklarý geliyor sonra gözümün önüne...
Bir metal kapta, yemek, ekmek ve su bekler gibi,
Senden aþk bekliyorum.
Kaburgalarým sayýlýyor, güneþin kavurduðu, Bafra Körfezi civarlarýnda..
Kudüs’ten yükselen ezan sesi;
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi ..

Nedeni yok biliyorum...
Müebbet yalnýzlýðýma , þiirler yazýyorum.
Acý çeken ruhum, kalbimi arýyor
Ve taziye sonrasý, kendi mukabelemi okutuyorum içimden.
Kýrýk Arapçasýyla, dua okuyan,
Bir gözü mutfaktan gelecek tabaklarda olan kadýn;
Açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi..

Artýk ruhumun yoldaþý, dimaðýmýn suç ortaðý,
Duygularýmýn sürgün yeri,
Senin hiç bir katile teslim etmeye kýyamayýp,
Ellerinle öldürdüðün KALBÝMÝ ,
Mekke’den gelen,
Gül suyu ile yýkayýp, pamuklara sarmalayýp,
Defnediyorum..
Kavuþtuðu toprak, açýða çýkarýyor, büsbütün sana üþümelerimi..

Yüzümdeki huzur dolu gülümsemeden anlýyorum ki,
Ben artýk, üþümüyorum...
Ben artýk, sana ve sensizlikte üþümüyordum...

dilemma
06.10.2022
Ankara










Sosyal Medyada Paylaşın: