Baba

umarsýzca,
uzaklara bakarken,
gün batarken.
gözalabildiðince yemyeþilken,
her yer ufka kadar,
bir dut aðacýnýn altýnda uyudun mu hiç.
baharýnýn baþýnda,
gecenin ayazýnda.
karanlýðýn koynunda.
kapattýktan sonra gözlerini,
kýraðýdan bembeyaz olmuþ bir çayýrda,
titreyerek kaskatý, erkenden uyandýn mý.
tokadý yiyince arkana,
çekerek havayý ciðerlerine,
açýnca gözlerini bu dünyaya,
sonrasýnda avaz avaz haykýrdýðýnda,
kaçýþýn yok, sahne verildi artýk,
rolünü aldýn artýk sen de bu tiyatroda.
repliðin harf harf,
kelime kelime yazýlmýþ.
kostümünse çoktan hazýrlanmýþ.
artýk mecbursun oynayacaksýn,
sana verilen bu rolü.
kimi kez istemeden,
çoðu kere gönüllü.
ufacýk bir umuda dört elle sarýlarak.
kayýp giden zamanýn kollarýnda,
dümensiz bir kayýkta gibi savrularak,
yitip giden fýrsatlarýn peþinde,
kaderinin savurduðu bir denizde,
bazen batýp bazen çýkarak.
kimi zaman,
geminin birinde tayfa.
kimi kere inþaatlarda kalfa,
belki de büyük vuruþmalardan sonra,
zorlu bir maphushanede ,
kolunda kalýn tespih bir aða.
çoðu zamansa,
hayat denen bu yolda,
bir kolunda bir kadýn,
diðerinde birkaç çocuk,
ekmek derdinde bir baba.

. . . ismail oral . . .
Sosyal Medyada Paylaşın: