Bir gün bir kahveye bir garip geldi. Kahveci þöyle bir baktý ve hâlinden anladý adamýn. Bir çay getirdi garibe. Adam eðik baþýný kaldýrdý. Bir þey söylemek istedi. Durakladý. Sonra vazgeçti. Derken ilk yudumda çayla yuttu lafýný. Tekrar söylemek istedi. Saðýna baktý, soluna baktý... Söyleyemedi. Gözleriyle anlattý yanýndaki beton direðe derdini… Beton sütun, güldü hâline adamýn. “Senin gibi niceleri anlattý bana yüreðini. Výz gelir týrýs gider. Kör ve saðýrým da ondan dayanabildim bunca acýya,” dedi. Adam ümitsizce tekrar baþýný eðdi önüne ve bir süre sonra sessizce çýkýp gitti.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Bilâl Aydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.