Zaman, hiç kimseyi beklemez; Ardýndan koþsak da, bize asla yüz vermez. Hiç umursamaz zaman, sonsuz boþlukta o tek baþýna koþan.
Doðarýz, büyürüz, ölürüz... Aðlayýp güleriz, uyuyup uyanýrýz... Hiç umursamaz zaman, çýktýðý yoldan o asla geri dönmeyen.
Bebektik, annemizi ölüm bizden uzak emerdik. Gençtik, semtimizi ihtiyarlýk bizden ýrak santimlerdik. Ama, kýskýs gülüyordu bize sinsice zaman...
Son gülen hep o oldu, ne yazýk ki gelecekte de hep o olacak; Zamaný yenen bir yiðit henüz dünyaya gelmedi, bundan sonra da gelmeyecek. Tanrý ’nýn pervasýz bir nüvesi miydi, yoksa zaman?..
Cahit Fýkýrkoca 24.09.2022, Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
cfikirkoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.