Bir Şiirin Sonu

Ýsminden þiirler geçerken duydum seni


Gökyüzünde bir buluta emanet ettim gözlerimi
Gözlerim gecelerden yoksun
Sen güneþ oldun hep, ben rengin
Sen doðunca baþladý benim de saniyelerim


Yelkovana küstüðüm yaðmurlarda tanýdým seni


Bir kitapta son cümleye emanet ettim nefesimi
Bakýþlarýn bir kitap sayfasýnda yýkanmýþ gibi anlamlý
Bakýþlarýn içime iþleyen bir þarkýnýn nakaratý
Okumak ve dinlemek ruhumda sonsuzluða çýkan bir merdiven
Ýnmek yasak yüzünden
Belki de gök yüzünden


Sonu mutlu romanlarýn bitiminde okudum seni


Bu maviyi senden çaldým
Bu yeþili senden
Bu göðü seninle boyadým bir gece yarýsý
Düþ dedi tabirciler
Þiir dedi þairler
Yýldýzlarýný tek tek iþledim gözlerimle gözlerine
Iþýltýsý senden, uzaklýðý benden
Milyarlarca yýl öteden
Belki baþka evrenden


Dünya küçük dedikleri yerde buldum seni


Ellerimi hayaline emanet ettim
Adý þiir olur, dedin bu emanetin
Olsun, dedim
Sonu þiirden olsun ellerimin
Sonu senden olsun þiirlerimin

Olsun
Gün’eþim...


Büþra Nazlý
Eylül’2022

Sosyal Medyada Paylaşın: