SEN Mİ GELDİN EYLÜL

SEN MÝ GELDÝN EYLÜL

Eylül’de mi doðdum gerçekten bilmiyorum?
Nedense Eylül gelince dudaðýmýn kenarýnda alaylý bir tebessüm,
Gözlerimde buðulu, sisli hüzün oturur.
Yutkunurum..
Düðüm düðüm olmuþ inmez boðazýmdan aþaðý acýlarým!
Bütünleþmiþ, vazgeçmez benliðimden, bedenimden marazým!

Kurumuþ!
Sararmýþ!
Son yapraðýmý dökerim.
Büyük bir serzeniþle,
Bir daha açmam, yeþermem diye korkarým!
Hani belki doðduðum gün ölürüm diye,
Ölümü beklerim!

Kal gitme! Eylül...
Kal!
Kal ki tükensin tüm hüzünlerim.
Sahte gülüþlerim tükensin.
Tükensin dilimdeki sessiz çýðlýklar!
Tükensin yüreðimde yatan sinsi düþler
Ve korkulu rüyalar
Dinsin gönlümdeki efkâr.

Eylül sen mi geldin?
Al götür ne bulursan hâk vere
Kalmasýn senden bana hiç bir hediye.
Savur en þiddetli rüzgârýný!
Sil, süpür, bende kalan ne varsa,
Tüm çýðýrtkan hislerimi...
Götür göm sonsuza kadar kötü sözlerimi.

Kalbimden bir damla yaþ düþtü
Hâlâ yuvarlanýr dururken!
Rüzgâr yememiþ aðaç gibi durmaktan yoruldum!

Yoksa sen mi geldin? Eylül !
Seni bitik bir hasret ateþine sarýp
Dönüþü olmayan yitik yola uðurluyorum.
Çünkü ben artýk sadece hüzünlü Eylül deðil,
Deðiþen mevsimler gibiyim!

RA’ diye DÝRÝ
Sosyal Medyada Paylaşın: