AŞKI BÜYÜTECEĞİM

Düþünce
kendini düþündü
geniþledi geniþledi
ve büyük bir patlamayla
savruldu evrenler dört bir yana
o kutsal birliðin içinde
bir küçücük ateþ topuydu dünya
öylece yana yana
döndü durdu uzun bir zaman
sonra üþüdü büzüldü
içinde sakladý maðmasýný
derin buzul uykulara daldý
saçlarýný okþayarak uyandýrdý güneþ
sýmsýcak soluðuyla sularý öptü
damlalar birbirini öptü ardý sýra
sevgiydi yaþamdý zincir zincir uzayan
toprak dayanamadý
suyun okþayýþlarýna
yumuþadý gerindi
kapadý gözlerini soluk soluða
ilk tohumlar düþtü kýpýr kýpýr karnýna
bitimsiz doðumlar baþladý
toprak ana saçlarýný taradýkça
böcekler yýlanlar atlar kuþlar oluþtu
doðanýn arsýz çocuðu ben oluþtum sonra
son çocuklar hep þýmartýlýr ya
sahibi sandým kendimi herþeyin
oysa küçük tokatlar yeterliydi
yerlere savrulmama
ama düþünce
kendini armaðan vermiþti bana
o yüzden ayaktaydým hep
bedenimin tüm güçsüzlüðüyle
meydan okudum çaresizliklere acýlara
öykülerimi yazýyorum rüzgarlara
çünkü dinlediðini biliyorum baþka evrenlerin
usul sezgilerle onlarýn öykülerini duyuyorum
aslýnda aþkýn sevginin çocuðuyum ben
daha ilk hücremde baþlar aþk yolculuðum
son soluðumda bile onu ararým
daha çok küçüðüm
korktuðum ya da hastalandýðým zaman
çýkýyor kötülükler karanlýklar savaþlar
ama bir gün mutlaka
herþeyimle büyüyeceðim
suyun topraðý öpüp okþadýðý o yerdeki
aþký büyüteceðim

Nilgün ACAR 29. 08. 1998
Sosyal Medyada Paylaşın: