Anne, ben oðlun, Ufuk’un. Öpmelere doyamadýðýn, Vurmalara kýyamadýðýn. Gözünün nuru, Yavrun Ciðerpâren Hakkýný helâl et, Ne olur! Bize haram yedirmedin, Yememeyi öðütledin. Ama ben haram yemezken Senin hakkýný yemiþim Farkýnda olmadan. Þimdi Piþmaným anne! Gözlerim toprak dolmadan. Seni çok üzerdim anne, Her gün batýrýrdým üstümü baþýmý, Yemezdim yemeklerin içindeki domatesleri, Seçerdim. Ye oðlum, Bunlar daha yarayýþlý, der, Üzülürdün. Ýnat eder, yemezdim. Deðer miymiþ, diyorum þimdi; Ama iþ iþten geçti… Þimdi seçmiyorum yemeklerin içindeki domatesleri Senin için Ama nâfile… Sen yoksun annem, Melek annem, sen yoksun… Mekânýn cennet olsun. Adnan Ünal “ö.ç.m”
Sosyal Medyada Paylaşın:
ö.ç.m Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.