….. Kanadık Yine

Dün gece yine yalnýzdým, sarýldým umutlara
Onlar olmasa sabah olmazdý, doðmazdý güneþ
Efkarým o kadar büyük ki sayki Aðrý`ya eþ
Hissiyatlar evrildi gamlý bir türküye
Belki su serpilir, dile getirsem þu kavrulmuþ yüreðe.

Nazarýma ne kadar da çok þey takýldý, eza verici
Hayat zaten zorken, bu sevgisizlik niye ki?
Mum gibi eritirken zaman diþlilerinde bizi
Bir tesbih yapýp dizdim, koydum baþa da imameyi
Nesine güveniyor insanlar, sanki ölümsüzler
Kibirlerini, öfkelerini ne yazýk yenememiþler.

Kardeþlerim, annem,babam gelir aklýma, dokunaklý
Þimdi mesafeler var arada yollar çok meþakkatlý
El uzatsam yetiþmez, koþsam ne çare yol bitmez
Sarýldýk yine yastýða, kapadýk gözü, ana bakalým
Söz geçmiyor ki gönle, onu nasýl susturalým.

Bir gurbetlik midir bu yaþanan içe ezadýr
Hisleri körelmiþse insan bilemez bu hususiyetleri
Onlarýn derdi günü kurtarmak, kýsacasý yaþamak
Bizimkisiyse yürek dolusu hezeyanlarý canlý tutmaktýr.

Hep gerilerde kalýr bir yanýmýz, ince sýzýdýr
Hayatýn çetrefilli yanlarý bizlere hafiftir, výzdýr
Mesele yüreklerle birlikte solumak, gönle dokunmak
Ya deðisle ne anlam katardý çölde bir vaha olmak.

Neden farklýyýz bizler, neden bu cefalý duruþ
Vefalarý satýn almýþlar ve kader ki vurmuþ
Belki de onlarla yoðrulmaktýr ve yanmak ateþinde
Ýnsan kalýrýz bu sancýlarla, eminin ölümüne.
Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: