yoruldum be hayat

//
.
.
.

büyüdükçe günahlarýma çocukluðuma kendimi anlatamamaktan, ateþlere her düþtüðümde gölgelerimin bile beni terk eylemesine tanýk olmaktan, kendini de alýp giden aþklarýmýn kalaný yalaný olmaktan ve düþtüðüm her kuyudan bir deðil bin yusuf daha çýkmaktan yoruldum...

var mýdýr ki,
çocuk olup da masala kanmayan
var mýdýr,
rengine uçurtma olup da rüzgara aldanmayan

göçebe bulutlara yüklenirken yaðmurun bereketli gözleri
var mýdýr,
kuraklýðýnda gökkuþaðýna kanmayan
aysýz bir geceden, cýlýz bir dereden yakamoz yolmayan

yoruldum be yar…
bir eksikken varlýðýn gün doðmadan yokluðuma bin fazla doðmaktan, kokusu lâl med-cezir akþamlarýmda sahillerine vurmaktan,
bacasýz evimin yoksul duvarlarýna týrnaklarýmla adýný kazýmaktan ve yakasý açýk baðrýmýn sol yanýnda bize bir
dünya kuramamaktan yoruldum

bakýþlarýnda kuytu
kokunda yanký olmuþken yalnýzlýk
güneþi yüklesen sýrtýna
gelsen gölgelesen ýsýrgan tenimi

ya da
ay omzuma düþmeden, yýldýzlar cilveleþmeden
taksan güneþi koluna gelsen
gelsen yýkasan sabahýmýn çamurunu, kirini

yoruldum be hayat…
baðýma üzüm, mahzenime þarap olup kederimi yudumlamaktan, yüreði hüzün segah akþamlarýma fasýl
olamamaktan, eski bir aynada eksik bir bakýþ olmaktan ve insan olup ta insanlýðýma yanmaktan yoruldum artýk

istersen
bir de sen anlat
senden dinleyelim ey hayat
demi mi az þekeri bol olur sohbetinin bilemem ama
bakalým baðdaþ kurabilecek mi inancým inançsýzlýðýmýn üzerine

istersen
hiç yorma kendini
biliyorum ki sende yoruldun be hayat…


.
.
.
//



ilhanaþýcý


Sosyal Medyada Paylaşın: