bütün bedenim bir çam dalý gibi çýtýrdayarak
yanmaya razýydý
aþk adýna
göze aldýðým ateþ bunun yanýnda hiç
cehenneme düþmedim
cehennem içimdeydi
bu çýðlýkta
bu kalbin atýþýnda
aþk içinde eridim
kývamý ateþti her þeyin
nereye bakýlsa
her yan zifiri duman
ruhumda kýzýlca kýyamet
tonlarca aðrý
tonlarca sancý
güneþ tam doðdu-doðacak derken
ihtilal cehenneminden gelen ateþlerle ýþýdý yüreðim
güneþten daha erken
sonrasý bildik yangýnlar
caným çok yandý
çok kötü yandý
zandý
yanýlgýydý
ne de olsa aklým baþýmda deðildi
al, dedim Allah’ým
bu aklý bu baþtan al ki
büyük bir unutmak ver ki bana
unutmanýn içinde her þey olsun
içimde mevzilenmiþ
öyle bir aþkýn pençesine düþtüm ki
bütün düþlerim aþk ateþi
sýr gibi
sadece derin bir soluk gibi
ya da bir çay içimi belki
yüreðime bir þarjör mermi boþalmýþ gibi
belki atýlmamýþ bir çýðlýk gibi
içimde bekleyen
sessizlik gibi belki
sanki bir tiyatro sahnesi
herkes kendi rolünde
yanan kim
yandýran kim
bir de toprak
soðuk, karanlýk, kasavetli
sonrasý yalnýzca bir nakarat iþte
eski sazlara yeni sözlerin naðme diye yazýldýðý
avcýlarýn ceylanlarý vurduðu
aðustos günleri
en güzel aþklarýn söylendiði
hep en güzel þiirlerin yazýldýðý vakitler
oysa gök kubbenin altýnda hiçbir þey deðiþmedi
oysa kaldýrýmlarýyla sarmaþ dolaþ gecelerdi
yürekleri teslim alan kentlere yazgýlýydý leylam
arzularýn inzivasýnda baþýmda duman
edilen yeminlerin þakaðýnda kar
þafaklar sökmeden evvel
hep önden gidenlerdi
en güzel hayaller
özlemlerimi yitirdiðim yerde
düþler eskimiþ
gülüþler solmuþ
gecelerin ilmeðine sýr ortaðý oldum
ayrýlýða gazel yazan aþýklar gibi
hep aþk badeleri yudumladým
sabahlara deyin
maviden baþka renk
girmedi hiç aklýma
yelken açtý gözlerim denizlere
dalgalandým
hiç durulmamacasýna
dalgalandý ay ýþýðý
kentin ihtiyar aðaçlarýna ayazlar düþtü
ayak izlerinde demlenen gizemli rüzgara karþý
söylendi her söz
cümleler devrildi deruni yalnýzlýklara
köhnemiþ sancýlar dindirildi
gök kubbenin altýnda aktý zaman
dolunaylarýn puslu ýþýðýnda ketenleþti düþünceler
durmadý
dinlenmedi hiç
bekledim ki sona varmadan son mola yerinde
firar etmiþ müebbet suçlular gibi
uzak durdum dünden kalma dalgalardan
hep ayný yosundan
deniz kokusundan
acýlý öyküler gibi
süzüldü damarlarýmda çýðlýk çýðlýk
çýkýp gitti uzaklara
ne zaman, ne kadar
bahaneler lazým mesela
sadrýmdaki kimdi
kim kimdi
alacakaranlýkta bir kör dövüþe tutulmuþ
biçim biçimdi lodoslar
aðlýyordu sahilde
koyu lacivert renkler düþüyordu bir bir
yanýk kokuyordu içim
evvel baharlarýma sarý yapraklarla dökülüyordu artýk
renkler soluyordu
kaybedilenleri aramak
bulmak kalýyordu bana
avluda bir kara çelenk
taziyeleri kabul ediyordum
aðla ki ey yüreðim
beyza bulutlarým yas tutsun
sonra bir korku baðlanmýþ gözlerime
gözlerimde ýþýðýn yakýcý kamaþmasý
þekillerde manalar gibi birbirine karýþmýþ
oysa duyduðum her ses
ayak diredi
içimde ateþ üstüne ateþ kaynarken
bütün zamanlarýn dýþýnda olmalýydý
o ilk adým
girmeliydi kapýmdan içeri
titrerken yüreði
yeni doðmuþ güneþ gibi
bütün tenha sokaklara
iþte þimdi
hemen þimdi
sevmeye yeniden baþlamalýydým
eski bir þarkýnýn nakaratýna sýðdýrýlmýþ sözlerle
iþte þimdi
biçimden biçime giriyor içimdeki ateþ örtüsü
gözleri alev
busesi alev alev
gönülden alevlenmiþ
her þey
redfer