MAHKUM MUSTAFA
Nice hayatlar gördüm, umutlarý yorulmuþ,
Yine umut diyerek, hayaller hep kurulmuþ.
Ýnsan oðludur ya bu, her an ümitle yaþar,
Yaþar ama ne fayda, kendi haline þaþar.
Dünyada her insanýn, mutlaka derdi vardýr,
Dünya kimine geniþ, kimine de çok dardýr,
Bu þiirin içinde, gizlenmiþ bir öykü var,
Bu öykünün içinde, bir de garip türkü var.
Sakýn hayret etmeyin, sormayýn neyin nesi,
Bu renksiz bir ömürün, hayatýn hikâyesi.
Hüzünlü olan gönlüm, her dem çeker cefayý,
Sizlere anlatayým, ben mahkûm Mustafa’yý.
Dosyasýný bilemem, suçlumudur, suçsuz mu?
Bunca insan içinde, haksýz olan bir o mu?
Birden ismi okundu, Eyy mahkûm Mustafa!
Haydi hemen hazýrlan, gel yaklaþ bu tarafa.
Buyrun! Burdayým dedi, dosyamý alýyorum,
Sizi fazla bekletmem, ve hemen geliyorum.
Söylediðini yaptý, hemen hazýrlanmýþtý,
Çift elinde su vardý, bir de dosya almýþtý.
Sesi ince biriydi, taktýlar kelepçeyi,
Dünyasý kilitlendi,gördüm ben bu gerçeði.
Baktýðýmda yüzünde, çilesi okunmuþtu,
Mahzun olan bu hali, içime dokunmuþtu.
Saðdan soldan tutarak, girdiler çift koluna,
Sonra alýp gittiler, mahkeme salonuna.
Hissettim ki içinde, bir rüzgâr esiyordu,
Hiç bir þey demiyordu. Sadece susuyordu,
Adým adým yürüdük, artýk gelmiþti sona,
Bir kaç kiþi uzaktan, el salladýlar ona.
Bir soðuk surat ile, bir tebessüm gönderdi,
Elini kaldýrmadý, baþýyla selam verdi.
Bir küçük çocuk vardý, saða sola koþardý,
Her þeyden habersizdi, neþe ile taþardý.
Arkasýnda bir kadýn, galiba annesiydi,
Yanýmda duran kiþi, annesinin beyiydi.
Biraz sonra fark ettim, evladýymýþ bu çocuk,
Babasýný görmemiþ, bu yüzden epey soðuk.
Hiç bir þey demiyordu, boynu bükük kalmýþtý,
Sanki burda deðildi, uzaklara dalmýþtý.
Biraz zaman geçmiþti, bu benim kuzum dedi,
Ama beni tanýmaz, bu benim sýzým dedi.
Sesi bir an titredi, baktým gözü parlýyor,
Belli ki yaþ dolmuþtu, ortam onu darlýyor.
Bende acý his ettim, pek üzüldüm doðrusu,
Elleri kelepçeli, karþýnda yavrusu.
Koþup sarýlmak ister, küçücük yavrusuna,
Belki yýllardan beri, hasrettir kokusuna.
Bir köþeye çekildi, bakarken kuzusuna,
Mahkûmunda annesi, bakardý yavrusuna.
Bir an ismi okundu, Ýçerden istediler,
Mahkemesi baþladý, yerini gösterdiler.
Hâl mesele çok uzun, kendini hep savundu,
Hâkim karar verince, herkes buz gibi dondu.
Mustafa’nýn ümidi, yer ile yeksan oldu,
Sanki ömrü tükendi, sanki vadesi doldu.
Boztepe bu hikaye, beni çok etkiledi,
Ýçimden bana bir ses, buna þiir yaz dedi.
Tüm dosyalar kapandý, hesabý da görüldü,
Hükmü de belirlendi, zindanýna sürüldü.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.