Neyin Üzerine Titrersen Oradan Üşütüyordu Hayat

Çocuktum, kýþýn ilk karý yavaþ yavaþ düþerdi yere,
pencereden izlerdim o beyazýn yerleri boyamasýný.
Birileri o tertemiz beyazýn üzerine ayak izlerini býraktýðýnda acayip kýzardým.
Sonra biraz büyüdüm, adým atýlabilecek yerleri izlemeyi býraktým,
kimsenin adým atamayacaðý yerlere baktým.
Oralarý da buldular, oralarda da izler býraktýlar.
Büyüdüm,
þimdiki yaþýma vardým.
Kardý bu, kimse basmasa da eriyip gidecekti,
yeni anladým.
Ve kavradým:
Neyin üzerine titrersen oradan üþütüyordu hayat.
Artýk kar yaðdýðýnda yere deðil göðe bakýyorum.
Aradýðýmý o adýmlardan uzakta buluyorum.
Selim Akgün
Sosyal Medyada Paylaşın: