*** KADER MAHKUMU ***
**************************
Bir kader mahkûmu gibiyim bu hayatta
Bir o köþeye bir o duvaradýr voltam
Ýçinden çýkýlmaz sevdalar gibi
Yanlýzlýðýmýn içinde bir yanlýzlýk
Bir korku var.
Tebessüm etmeyen yüzümde
Demir parmaklýklarýn ardýnda
Koca bir hasret var içimde
Unuttum...
Topraðý,
Bastýðým betonlardan
Sevgi dinlenmeyi
Ve o birbirinden güzel özgürlük hikayesini, gezmeyi, dolaþmayý, kuþlar gibi sokak ortasýnda kollarýmý açýp kanat çýrpmayý
Özledim Anne...
Gül yüzünü andýkça mutluluktan gülümsemeyi
Unutturdu,
Soðuk koðuþun yanlýzlýðý
Avluya kar düþerde,
Yar dediklerimiz düþmezmiþ
Kalýrmýþ aklýmýzda yüreðimizde,
Yaðan yaðmurda topraðýn kokusu gelirde
Annemin, sevdiklerimin kokusu gelmez imiþ
Ben demir parmaklýklar ardýndayým
Her an hasretle yanmaktayým
Geceler boyu sessiz sedasýz aðlamaktayým
Sevgisizce demir ranzamda sabahlamaktayým
Kader mahkûmu olmakta varmýþ alýn yazýmda
Ve
Ben
Hiç aklýma gelmeyen
Asla
Olmaz dediðim
Kaderimi yaþarken buldum,
Bir anda kendimi...
Günay Koçak 8.8.2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.