B E N İ K E N D İ M D E N A L A N S E S L E R

Ne zaman keman sesi duysam,
Mest olur, kendimden geçerim.
Gözlerim ufuklara dalarken,
Ýmbatý, yüzümde hissederim.

Saçlarým uçuþurken rüzgarda,
Mavi denizin dalgalarýnda,
Yükselip inerken dalgalar.
Kaybolan, bir umudu beklerim.

Beni kendimden alan seslerin,
Büyüsüne kapýlýp giderim.
Karanlýklar ardýndan çýkacak,
Mehtabýn ýþýðýný beklerim.

Þu an, ben,ben deðilim sanki.
Bu güzellikler, içimde yanký.
Keman çaldýðým, o günlerdeki
Duygusal gençliðimi, özlerim...


Ülkü Ahýska 30.AÐUSTOS.2008
Bir zamanlar Ýzmir Konservatuarý
keman bölümü öðrencisiydim.

Sosyal Medyada Paylaşın: