Solumdan Vurdun Beni

Ben bir kuþum,
Çoðu zaman.
Yedi kat asumanda uçan.

Ansýzýn kýrýlýrdý kanatlarým.
Düþerdim elem kuyularýna
Sesine benzeyen.
Kayalara týrmanýp çýkardým,
Ýçim parçalana parçalana.

Bazen
Bir aðaç gölgesine sýðýnýrdý
Yorgun yüreðim.

Bazen de,
Gökyüzünde havalanýrdý umutlarým.

Sessizliðimde saklýydý
Kývrak yaralarým.
Maviliðinde huzur bulurdu
Hüzün yaným.

Daðlar ardýndaydý
Hasret kapýlarýn.
Ne zaman sana doðru uçsam
Þehrine basamazdý ayaklarým.

Ayrýlýktan arda kalan
Anýlarýn tortusuyla beslenirdim
Çoðu zaman.

Gagamý sarsa da hüzün
Gamzelerinin çukurlarýnda biriken
Zemzem suyuyla temizlenirdim.

Ben sana dair izlerle
Süslerdim solgun tüylerimi.

Oysa
Ben bir humakuþuydum

Her çýrpýnýþým sanaydý
Nefes nefese kaldýðým.

Bundandýr gökyüzünde sürekli uçup durmam
Sana doðru gelen solumdan vurdun beni.

Sosyal Medyada Paylaşın: