Yalnızlıklar

Mavi gökyüzünün altýnda yaþarken
umutsuzluðu baðladýk yýldýzlara
güneþler sabahýn seherlerinde
gökyüzünde yavaþ yavaþ
þaha kalkarken
o yýldýzlar görünmüyor diye
hayallerimizi umutsuzluklarýmýzý
onlarýn ardýna gizlemiþtik
bizden baþka kimse görmüyor bunlarý
bizden baþka kimse bilmiyor
biz öleceðiz
biz tükeneceðiz
biz biteceðiz
bir nefes bile alamayacaðýz
topraðýn altýnda
toprak olurken
þu an düþündüklerim
dert ettiklerim
bir daha olmayacak mesela
gülümsemeler arkadan konuþmalar
Can yakmalar
Canalmalar Bir daha olmayacak
bizim için mutluluk bir tebessüme saklanmýþtý
ömrü hayatýmýzda
bir tebessümde buluþamadýk
keþkeler aðzýmýza düðümlendi
yapamadýklarýmýz ellerimizin arasýnda
bir kum tanesi misali dökülüyor
Ellerimizden hiçbir þey gelmiyor
Geçenlerde ya da uykunun geldiði herhangi bir saat diliminde
uykun en derinliklerini yaþarken
kabuslar ruhumu benden alýyor
sanki ruhum çatlýyor
beni benden alýyor
gizli bir el her þeyime El koyuyor
yani demem o ki
uykun derinliklerinden uyanýrken
benden bir parça býrakýyorum öte aleme
sanki uyku ölümün kardeþi deðil mi
yarýn yok olduðum zaman ne olacak
yani keþkelerin
bir anlamý olmadýðý zaman diliminde yaþarken
Hayata tutunma sebepleri arýyorum
derin bir nefes alýyorum
sonra kaybettiklerime
gözyaþlarý döküyorum
boþ bir yalandan ibaret miþ
oysa ki hala hatýralar gözümün önünde
Giydiðin mor fistan
siyah çanta ve saçma sapan ayakkabýlar
seni ne þirin göstermiþti gözlerime
oysa ki aþk deðil miydi
güzel olmayaný bile
güzel gösteren
olmayacaðýný bile bile
seven sevdiðine
uðruna her þeyi yapan
her þey yapýlan
Her þey deðil miydi aþk
aþkta piþmanlýklar olur mu bilemiyorum
aþkta keþkeler olur mu bilemiyorum
bildiðim bir þey varsa
onun gözlerine baktýðýn zaman gülüyorsun
her þeyi unutuyorsun
sanki yeni doðmuþ günahsýz kimsesiz biriymiþ gibi hissediyorsun
bir anda daðlar kadar heybetli
aslanlar kadar güçlü oluyorsun
gözün hiçbir þeyi görmüyor ondan baþka
bilmiyorum daha ne kadar böyle güzel aþklar kaldý
aþký kirli ellerine buluþturan nasipsizler olmasaydý eðer
aþkýn sýrrý belki de bütün insanlýða verilecekti
þimdi gidiyorum bu þehirden
seni de burada terk ediyorum
belki görmüyorum seni
konuþamýyoruz ama
aramýzdaki bütün uzak mesafelere raðmen
sabahýn seherinde kokun vuruyor yüzüme
bu bir kaçýþ mý bilmiyorum ama
bunun olmasý gerektiðini geçte olsa anladým
artýk ayný þehirde yaþamýyoruz
mesafeler tahmin edemiyeceðim kadar fazla ama
sevdiðim ayný Gök kubbenin altýnda yaþýyoruz
yeryüzünün bir parçasýnda sen ve ben
iþgal ediyoruz kara parçasýný
yani demem o ki
Yalnýzlýklara gebe kalýyor ruhumuz...


Sosyal Medyada Paylaşın: