İnşirah

Çocuk gibi baktým, konuþmaya baþlamadan
Anlaþýlacaðý yoktu yüzümden akan rengin
Dizimde hal kalmamýþtý, dizlerime ellerimi vurdum kutsadým
Haydi diyordum
Ormana daðlara doðru hevesle
Hevesle karanlýða doðru koþan bendim
Giz, ölümün yüzündeki renkti
En güzel yorgunluðumu düþündüm
Bir karpuz ferahlýðýnda tarlada
Kar gibi beyazdý
Kanýmda dolaþan çekilmiþ dertlerimin rahatlýðý
Baþka bir renkti bendeki
Kýrgýnlýðýmý onarmak için oturdum.

Çiçekleri topluyordu kýzlar
Akþam eve gelirken yürüdüðüm yollarda dalgýn
Hiç güzel bir þey kalmamýþtý bende
Bakýþýmýn
Yayýlýyordu kanat vuruþlarý
Acýyý dindirici bir el bekliyordu koynuna
Uzaklýklarý kucaklayan bana
Sanki
Kanamaz olmuþtum aþka ve dünyaya
Koþup gittim günahlarýma veda etmeye
Yorgunluðuma asýlmýþ çaresizliði çýkarmaya
Irak geleceði sevincimin.
Sýrtým
Öyle bir yükle tanýþtý ki
Eðri ve durmadan yatsýlaþan
Durmadan kara bir hasreti taþýmaktan
Her sabah filiz veren bir aðrýyla
Yaþamaya gebe býrakýldý
Maðrur olma þansýný çoktan yitirmiþtim
Arada bir yaþlanýyor bakýþým
Annemin ellerini çaðýrýyorum
Üstümde büyümenin kýraðý
Üstümde
Uyutulan gençliðimin sularýný görüyorum
Yýllardýr
Meðerse her sabah uyanýþýmý fark edememiþ gibi
Yaþlanýyorum..

Hayatýmý nasýl mahvettiðimi anlatýyorum size
Bunca yýl bana uzak olan umudumun
Allah’ýn bana neyi göstereceðini merak ediyorum
Çýkartýyorum tutunduðum dala vurduðum baltayý
Ýþte nasýl heba ettiðimi söylüyorum size hayatýmý
Uyanýn
Ýþitin beni
Bozulmaya gebedir insan
Nicedir hayatla savaþmaktan yorgunuz..
Bazen tüten ocaklarda acýlarýn piþtiðini görürüz
Bazense
Ýki kilo domatese iskonto yapmak gibi gülümserlik getirdiðini
Nicedir yarýna belirsiz, sabaha telaþlý kalkarýz
Ýþte bu
Ýþte budur yaþýyor gibi göründüðümüz o gerçek

Sektenin üstünde buldular beni
Bin yýl önce ölmüþ gibi
Paslý çivileri düzeltmekle uðraþýrken
Ben
Edilmiþ bir merakýn hüzünlü sonuydum
Boyuna çarpýþýr dururdum hayatla
Genç ve hala yaþamak istiyorken
Herkesten önce ben önce ben
Umudumu boðazladým
Annem ölünce
çok üþüdüm çok üþüdüm çok üþüdüm

Buymuþ meðerse nasibime düþen
Buymuþ demek ki ellerimden gelen
Bilmedim
Dönüþü olmayan bir yoldu bu
Bilmedim
Genzimi
Her sabah yakan o tozun benimle çoktan barýþýk olmasýný
Harcýn betonun tuðlanýn o meþhur helal ekmeðin ellerime bulaþan kirin
Akþam olunca
Sýrtýmý sývazlayan kamburumu
Baðrýma bastýðým bir þey gibi önemsedim

Buymuþ meðerse yaþýyor gibi görünmem
Buymuþ
Kemikleri dokuz yerinden kýrýlan bir babadan çýkan ses
Bir cinayet türküsü gibi kulaklarýmda
Buymuþ çocukken ölmenin doðurduðu þey
Ölümün sahiden ölüm olduðu yaþlarýn arasýnda savrulup gitmem

Ya Rab!
Yeterince direndim ben
Kanýmýn sonuna kadar güzel yaþadým
Yeterince zarif þeyleri sevdim ben
Pazularýmda güç kalmadý savaþmaktan
Aðzýmý dayayýp içmedim sularýndan
Yemedim o sofradan
Çocuklarý annesiz býraktýðýn evlerde
Sana bir þey demek gelmiyor içimden
Beni annemden ayýran sendin
Beni yollarda dalgýn býrakan

Bana bir þey ver!
Acýma basacak, yaramý cerahatleyecek
Ýnþirah, derman gibi

Ömer Altýntaþ


Sosyal Medyada Paylaşın: