Birazcık ilgi

Ýçimde çaðlayan ýrmak kupkuru çöle döndü
seni en son gördüðüm zaman dündü
ne uzun bekleyiþ bu sabýrsýzlýðý yudumlayarak
kâh oturup kâh pencerelere fýrlayarak
hatýrlýyor musun ey sevgili
her hafta sonu
Ýstanbul’dan Ankara’ya gidip geliþini
o zamandan bu zamana ne deðiþti...

Ýçimde coþan pembe hayaller kurumuþ yaprak þimdi
yine yolunu gözleyen bensem
bembeyaz karanfillerle karlý bir kýþ günü bana gelen kimdi
yaþ aldýkça zaten pamuk ipliðince sevmiþliðimiz
dikkat et kopmasýn gitgide inceldi
ben miyim bu asabi ters küfürbaz beddua eden
bir gayretin bile yok kendi alemindesin sen
dayanamayan tahammül edenim asýl sensin benden giden...

Sana çok kýzmýþtým da günlerden bir gün
ezmiþtim ayaklarýmla getirdiðin gül demetini
yýllardýr anneler günü dýþýnda bana çiçek almayýþýn bu yüzden miydi
kara bir kedi yatýyor klavyenin üstüne
yazma bunlarý der gibi
ey sevdiðim sen beni sevdin mi ben seni sevdim mi
öyle karmaþýk anlaþýlmaz bir muamma ki bu sevgi
ondurmuyor da öldürmüyor da süründürüyor besbelli...

Kedi hal diliyle demek istiyor ki beni sev beni sev
ben de seni seviyorum sevgi her canlýda her zerrede
bana baksana beni görsene sana sevgimi veriyorum
görebilirsen sevgi mevcut her an her yerde
zaten alemler sevgiyle yaratýlmadý mý
öyleyse neyi arýyor da bulamýyoruz sanki
kimden alalým yardýmý
aradýðýmýz hazine acaba içimizde saklý mý...

Ah ne tuhaf bir sevgi bizim sevgimiz
aþksýz þevksiz lakin sonsuz baðlýlýk þeksiz þüphesiz
ellerini özlerim yanýmdasýndýr gurur yaparým
önce sen uzat ellerini bana sonra ben uzatayým diye
yok yok yalan bu ne gururu al iþte uzatýyorum yine
gözlerin bir baþka mý bakardý yoksa bana mý öyle gelmiþti
altýnda mor halkalar donuk bakýþlarýn çökük omuzlarýn
vicdan azabýmdýr ben miyim sebebi bütün bunlarýn...

Ey aþk uðramayacak mýsýn bir gün bize de
her gün ümidimi kaybetmeden bekledim bekledim yine de
fakat donmuþ bir su gibiyiz çözülmeyi bekleyen
içimizde aðlayan iki minik çocuk sevmeye emekleyen
öyle çok kavga ettik ki senle ben
öyle çok acýttýk ki birbirimizi
ne kopabildik ne saðlamlaþtýrabildik temelimizi
bizden baþka kim tutar söyle terleyen ellerimizi...

Yoruldum sevdiceðim
sana dünyanýn en güzel sözlerini söylemek isterken
ne bu öfke dolu lanet sözleri
kendimi tanýyamýyorum artýk kim bu kaba saba konuþan
yazardým çizerdim kýrlarda gezerdim kýrlar beton çiçekler demir
bembeyaz kalbimde kýrgýn dilekler içim dýþým kir
müslüman bir aileye doðmasaydým günah çýkarýrdým papazla
arýnamýyor gerçekte insan ne hacca gitmekle ne de namazla...

Muhammedin kalbini melekler yýkamýþlar
bir küçücük leke kýrýntýsý bile býrakmamýþlar
bir insaný merkez alýp etrafýnda dönerek ömür tüketiyoruz
çokça aðlýyoruz gülemiyoruz
alýþmýþýz onsuz uykuya dalamýyoruz
dönebilsem bir kendime senden kurtarýp benliðimi
mutlu edebilsem artýk senden hiç bir þey beklemeden kendi kendimi
aþabilsem yýkýp etrafýma ördüðüm kalýn duvarlardan inþa ettiðim bendimi...

Özlüyorum
bekledim yýllardýr birazcýk ilgi
belki de beni böylesine periþan eden
senin beni benim seni özlediðim kadar özlememe ihtimalindi...



Gülhan Çeliktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: